Page 90 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

9
Το να ζει κανείς στην Κωνσταντινούπολη ήταν από μόνο του κάτι.
Το να ζεις σε συνοικία που διέμεναν οι ευγενείς, είτε Ρωμιοί είτε
Δυτικοί, ήταν πραγματικά τίτλος τιμής. Το να ζεις όμως μέσα στο
ίδιο το μεγάλο παλάτι σ’ έκανε να ξεχωρίζεις από όλους τους άλλους.
Το λέω αυτό γιατί, όταν φτάσαμε στην Πόλη, δεν πήγαμε στο παλιό
μας σπίτι, αλλά στο μεγάλο παλάτι του αυτοκράτορα!
Από την πρώτη στιγμή ένιωσα δέος και εκστασιάστηκα από την
ομορφιά του χώρου. Θα χρειαζόμουν ακόμα ένα βιβλίο για να το
περιγράψω με λεπτομέρειες, τις ατέλειωτες αίθουσές του, τους
πανέμορφους κήπους, τους κομψούς αριστοκράτες και τις κυρίες που
κυκλοφορούσαν ντυμένες με την τελευταία λέξη της μόδας, τις
τελετές, τους υπηρέτες και πολλά άλλα. Αλλά το γενικό συμπέρασμα
είναι ότι από την πρώτη στιγμή νόμιζα ότι ζούσα στον επίγειο
παράδεισο. Τόσο πλούτο και τέτοια χλιδή είδα εκεί!
Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι από την κουβέντα που είχα τις
επόμενες μέρες με κάποιες κυρίες επί των τιμών, οι οποίες ήταν και
κάπως ηλικιωμένες, έμαθα ότι αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στη
χλιδή που το παλάτι είχε γνωρίσει σε παλιότερες εποχές· εννοώ πριν
από οκτακόσια ή και χίλια χρόνια, όταν βασίλευε ο πρώτος και
μεγάλος αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος, στον 4ο αιώνα, κι αργότερα
ο πάμπλουτος Ιουστινιανός!
Η ζωή μου στο παλάτι, τουλάχιστον στην αρχή, ήταν
συναρπαστική. Μόνο με αυτή τη λέξη θα μπορούσα να την
περιγράψω. Για να καταλάβετε τα μεγαλεία μας, επιτρέψτε μου να
πω λίγα γι’ αυτό. Βρισκόταν στα νοτιοανατολικά της Πόλης και μέσα
σ’ αυτό το συγκρότημα, σε ένα μικρότερο –τρόπος του λέγειν–
οίκημα κατοικούσε και η οικογένειά μου. Στο μεγάλο παλάτι,
τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του 11ου αιώνα, στεγαζόταν ο ίδιος ο