Page 87 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

τόσο βιαστικά; Και γιατί δε μας είπε το όνομά του; Για στάσου…
Κάποιο λόγο θα είχε σίγουρα. Χμ… λες να ντράπηκε τη μάνα μου;
Κάποια στιγμή κοίταξα γύρω μου και διαπίστωσα ότι πλέον
είχαμε μπει σε πλακοστρωμένο δρόμο. Το κάρο μάς ταρακουνούσε
αρκετά, όμως ο αέρας ήταν πιο καθαρός. Συνέχισα να σκέφτομαι τον
Μαρίνο και την περιπέτειά μου. Γιατί να το σκάσει έτσι βιαστικά;
Αφού ο στρατιώτης πριν από λίγο μας είπε ποιος είναι. Χμ… Δε θα
τον έκανα με τίποτα Βενετό έτσι μελαχρινός που ήταν. Πιο πολύ για
δικό μας, Ρωμιό. Αλλά… να φύγει έτσι;
Η αδελφή μου η Μαρία που καθόταν δίπλα μου με σκούντηξε:
«Ε… τι συμβαίνει;»
«Σκέφτομαι αυτά που έγιναν πιο πριν… εννοώ εκείνο το
παλικάρι, τον Βενετό;»
«Ε λοιπόν;»
«Γιατί έφυγε έτσι βιαστικά;» αναρωτήθηκα περισσότερο παρά τη
ρώτησα.
«Θα είχε δουλειά», είπε η Θεοδώρα με πονηρό χαμόγελο.
«Βλακείες. Μα δεν προσέξατε κάτι; Έφυγε όταν άκουσε ότι
είμαστε του Νοταρά», είπα με νόημα.
«Ε και;» ρώτησε η Μαρία.
«Δε σου κάνει εντύπωση;»
«Τι να πω… όχι».
«Εσένα;» ρώτησα την Ελένη.
Αυτή ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα.
«Επίσης είναι και το άλλο», είπα. «Δε μας είπε το όνομά του.
Γιατί; Λέτε να έχει κάποιο λόγο;»
«Τι λόγο;» ρώτησε η Θεοδώρα.
«Μπορεί οι δικοί του να μην τα πηγαίνουν καλά με τον πατέρα
μας».
«Λες;» ρώτησε η Ελένη. «Αλλά εσένα… γιατί σε νοιάζει τόσο
πολύ;»
«Δε με νοιάζει… Απλώς λέω τι σκέφτομαι».
«Καλά, καλά», είπε η Ελένη. «Εγώ τώρα είμαι ήδη στο παλάτι,
αγαπητή μου!»
Όλες την κοιτάξαμε με περιέργεια.