Page 88 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Σκέφτεστε, κορίτσια, να έχουμε δικά μας μικρά παλάτια, δικούς
μας υπηρέτες και… Ω, μα θα κάνουμε κάτι γλέντια!»
«Θα περάσουμε ζωή και κότα!» πρόσθεσε η Θεοδώρα. «Με τα
φουστάνια μας, τα χρυσαφικά μας. Τα βραδινά γεύματα με άλλους
πλούσιους και ίσως, ίσως, λέω, βρεθεί και κανένα πριγκιπόπουλο και
για μας!»
«Λες;» είπε και η Μαρία. «Πολύ θα το ήθελα να είμαι γυναίκα
ενός πρίγκιπα. Εσύ τι λες γι’ αυτό, Άννα;»
«Για… για ποιο πράγμα;» ρώτησα.
Ήμουν εντελώς αφηρημένη όσο οι άλλες συζητούσαν.
«Δε θα ’θελες να πάρεις έναν πρίγκιπα για άντρα σου;»
«Δεν… δεν ξέρω. Είμαι μικρή για γάμο».
«“Ή μικρή μικρή παντρέψου ή μικρή καλογερέψου” λέει η
παροιμία», απάντησε η Ελένη και έβαλαν τα γέλια όλες μαζί.
Στραβομουτσούνιασα. Αυτές συνέχισαν να συζητάνε. Σε μια
στροφή του δρόμου περάσαμε από τον όμορφο ναό της Θεοτόκου
του Φάρου. Βρισκόταν στα νότια του μεγάλου παλατιού. Απ’ ό,τι
έμαθα αργότερα, ονομάστηκε έτσι γιατί εκεί κοντά ήταν ένας
μεγάλος φάρος του λιμανιού. Εδώ έγινε πιο παλιά κι ο γάμος του
αυτοκράτορα Λέοντα Δ΄ και της Ειρήνης της Αθηναίας, πίσω στον 8ο
αιώνα. Όταν πολύ αργότερα επισκέφτηκα το ναό, είδα ιερά λείψανα
και κειμήλια. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και η λόγχη με την οποία ο
Ρωμαίος στρατιώτης Λογγίνος λόγχισε τον Ιησού πάνω στο σταυρό
για να πεθάνει. Επίσης υπήρχε κι ένα καρφί από το σταυρό του
Ιησού, αλλά και το πορφυρό του ένδυμα, το ιερό μανδήλιο, αλλά και
το δεξί χέρι του Ιωάννη του Βαπτιστή.
Αφήναμε τώρα πίσω αυτόν το ναό και πλησιάζαμε στο μεγάλο
παλάτι. Βλέπαμε από μακριά τα τείχη του, όταν σε μια στιγμή είδαμε
να έρχεται μια μεγάλη ομάδα από στρατιώτες. Όταν μας έφτασαν, μας
πληροφόρησαν ότι ήταν οι απεσταλμένοι του πατέρα, καμιά
πενηνταριά άντρες, υπηρέτες, δύο κάρα και μερικά ανάκλιντρα.
Πρόσεξα ότι η μάνα ήταν μάλλον νευριασμένη. Δε φώναζε, αλλά είχε
κοκκινίσει από το θυμό της. Ο κακόμοιρος ο αξιωματικός των
καινούργιων αντρών μαζεύτηκε κάπως. Ήξερε με ποια μίλαγε και
μάλιστα τη διαβεβαίωσε ότι από δω και πέρα όλα θα πήγαιναν πλέον