Page 86 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Έκανε μια υπόκλιση και απομακρύνθηκε.
«Μα σταθείτε…» του φώναξα εγώ. «Δεν προλάβαμε να σας
ευχαριστήσουμε».
«Άλλη φορά, δεσποσύνη», είπε καθώς γύρισε και με κοίταξε
στιγμιαία.
Λίγο αργότερα ο σωτήρας μου είχε εξαφανιστεί μέσα στο πλήθος.
«Μα τι έγινε;» ρώτησε ο στρατιώτης. «Είστε η γυναίκα του
Μεγάλου Δούκα;»
«Μάλιστα», είπε η μάνα.
«Απ’ ό,τι ξέρω, θα έστελνε τη φρουρά του να σας παραλάβει».
«Έτσι είναι, φίλε μου. Αλλά όπως βλέπεις… δεν έχει έρθει
κανένας. Και αν δεν ήταν αυτός ο…»
«Μα ποιος ήταν αυτός ο κύριος;» ρώτησε η Θεοδώρα.
«Ο Μαρίνος Κονταρίνι».
«Κονταρίνι;» είπα έκπληκτη. «Έμπορος απ’ την Ευρώπη;»
«Μα τι λέτε!» είπε ο στρατιώτης. «Οι Κονταρίνι είναι από τις
καλύτερες οικογένειες της πόλης μας. Ο Μαρίνος είναι ονομαστός
Βενετσιάνος. Οι δικοί του είναι στο βενετικό Συμβούλιο το οποίο
συμβουλεύεται και το παλάτι. Ευγενής και πολύ καλός σε όλα του».
«Καλό κι αυτό», είπε η μάνα μου με ένα χαμόγελο. «Είναι
γνωστός σας;»
«Μάλιστα. Τους ξέρω χρόνια τους Κονταρίνι. Από τους λίγους
Βενετούς που αγαπάνε τόσο πολύ την Κωνσταντινούπολη».
Την κουβέντα μας διέκοψε ένας μεταφορέας:
«Κύριε, μπορούμε να ξεκινήσουμε;»
«Ορίστε η αμοιβή σας από τον κύριο Κονταρίνι», είπε ο
στρατιώτης.
«Αυτός πλήρωσε για τα μεταφορικά;» ρώτησε η μάνα μου
ξαφνιασμένη.
Ο στρατιώτης έγνεψε καταφατικά. Στο μεταξύ εμείς πήραμε τη
θέση μας πάνω στα κάρα και ξεκινήσαμε. Μπροστά πήγαιναν οι
στρατιώτες κι ένας από αυτούς πίσω μας για ασφάλεια. Καθώς
απομακρυνόμασταν από το λιμάνι, ξανάφερα στη σκέψη μου τον
Κονταρίνι.
Χμ… θα πρέπει να είναι γύρω στα τριάντα. Αλλά πάλι γιατί έφυγε