Page 82 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

γενικά πολύ κουρασμένοι και με το που έπεσε η σκάλα, κατεβήκαμε
με τη σειρά και σταθήκαμε σε μια μεριά στην αποβάθρα εκεί κοντά.
Ολόγυρα γινόταν πανικός. Μόλις πριν από λίγο είχαν έρθει άλλα
τρία-τέσσερα μεγάλα μεταγωγικά και ξεφόρτωναν εμπορεύματα.
Ήταν εκεί πολλοί άνθρωποι που έκαναν διάφορες δουλειές. Από
φορτοεκφορτωτές μέχρι επιχειρηματίες και από εμπόρους και
πλοιοκτήτες μέχρι ζητιάνους και αλήτες.
Λίγο αργότερα είχαμε μπροστά μας ένα μεγάλο μπαούλο για την
καθεμιά μας, με τα βασικά μας πράγματα. Ο καπετάνιος ήταν πιο
πέρα και κανόνιζε τα τυπικά με τον αρμόδιο τελωνεια​​κό υπάλληλο.
Εμείς κοιτάζαμε γύρω μας σαν χαμένοι, το ίδιο και οι υπηρέτες μας
οι οποίοι μας είπαν ότι πρώτη φορά έρχονταν στην Πόλη κι έτσι και
αυτοί τα είχαν λίγο χαμένα.
Εγώ όμως ήμουν αρκετά χαρούμενη, γιατί επιτέλους είχα φύγει
από τον Μυστρά όπου λίγο-πολύ ένιωθα φυλακισμένη. Χμ… πού να
είναι άραγε τώρα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος; Λες να βρίσκεται
στο παλάτι με τον αδελφό του τον αυτοκράτορα Ιωάννη; Θα με
θυμάται άραγε έπειτα από τόσα χρόνια; Αυτά σκεφτόμουν εκείνη την
ώρα στο λιμάνι.
Έριξα μερικές γρήγορες ματιές εκεί γύρω. Απέναντί μας υπήρχαν
τεράστιες αποθήκες όπου στοιβάζονταν τα εμπορεύματα των πλοίων.
Λίγο πιο κει ήταν το τελωνείο και οι υπάλληλοι που φορολογούσαν,
έκαναν ελέγχους, έβαζαν πρόστιμα και γενικά ήταν πολύ
απασχολημένοι. Κυκλοφορούσε τόσο πολύς κόσμος, που θα
μπορούσε να συγκριθεί με τον πληθυσμό του Μυστρά.
Αλλά υπήρχε ένα σοβαρό θέμα: Ο πατέρας δεν είχε έρθει να μας
παραλάβει. Το μεγάλο παλάτι δεν ήταν ιδιαίτερα μακριά, όπως
άκουσα από τον καπετάνιο να λέει στη μάνα μου. Αλλά κανένας δεν
είχε έρθει. Και ήμασταν σχεδόν μια ντουζίνα άνθρωποι που
περιμέναμε.
Ξάφνου το μάτι μου έπεσε πάνω σε κάποιους ζητιάνους που
κάθονταν σε μια πεζούλα. Τους λυπήθηκα. Ήταν κουρελήδες και
μάλλον πεινασμένοι. Κι έτσι σκέφτηκα: Δεν πάω να τους δώσω κάτι
για να περάσουν τη μέρα τους; Μερικά χάλκινα νομίσματα ίσως τους
βοηθήσουν κάπως. Μέσα στο πουγκί μου είχα αργυρά, κι ένα