Page 91 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

αυτοκράτορας, η οικογένειά του, η αυλή του, η ακολουθία του,
πολλοί ευγενείς και κρατικοί αξιωματούχοι.
Άρχισε να χτίζεται το 330 και μέσα στους αιώνες είχε πολλές
προσθήκες νέων κτιρίων. Πολλά άλλαξαν μέχρι τον 11ο αιώνα, οπότε
και χτίστηκε το νέο παλάτι στην περιοχή των Βλαχερνών στα βόρεια
της πόλης, δίπλα στον Κεράτιο κόλπο. Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄
Παλαιολόγος, όταν ξαναπήρε την Πόλη από τους Φράγκους, το 1261,
βρήκε το μεγάλο παλάτι σε κακά χάλια. Τελικά, μετά τον 14ο αιώνα,
οι Παλαιολόγοι προτίμησαν τουλάχιστον για τη διαμονή τους
αποκλειστικά τις Βλαχέρνες, ενώ στο μεγάλο παλάτι στεγάζονταν οι
δημόσιες υπηρεσίες.
Η έκταση του μεγάλου παλατιού ήταν ίσως και είκοσι στρέμματα,
με άπειρα δωμάτια και αίθουσες. Ποτέ δεν κατάφερα να τα
επισκεφτώ όλα. Η κύρια είσοδος ήταν η λεγόμενη Χαλκή Πύλη, στην
περιοχή όπου βρισκόταν το Αυγουσταίον, η μεγάλη δηλαδή πλατεία
στην οποία υπήρχε το άγαλμα της αυγούστας Ελένης, μητέρας του
Μεγάλου Κωνσταντίνου. Το δε Αυγουσταίον ήταν στη νότια πλευρά
του καθεδρικού ναού της Πόλης, της Αγίας Σοφίας. Από κει ξεκίναγε
η Μέση, δηλαδή ο μεγαλύτερος δρόμος που διέσχιζε σχεδόν όλη την
πόλη.
Τώρα θα πω και για το δικό μας οίκημα, που ήταν μέσα στο
μεγάλο παλάτι. Ήταν αρκετά μεγάλο κι έτσι κάθε παιδί είχε το
δωμάτιό του, και βέβαια έναν προσωπικό δούλο, έναν ευνούχο. Ο
δικός μου ήταν ο Σωτήριος, ένας τύπος γύρω στα σαράντα,
νταβραντισμένος και μπρατσωμένος, μεγάλος σαν ντουλάπα.
Το δωμάτιό μου ήταν άνετο και ευρύχωρο, όπως και των
αδελφών μου. Πέρα από το τεράστιο κρεβάτι, κάθε δωμάτιο είχε και
μια εξίσου μεγάλη ντουλάπα όπου είχα στη διάθεσή μου τριάντα
περίπου φορέματα σε διάφορα χρώματα και είδη, άλλα τόσα ζευγάρια
παπούτσια, χώρια τα συνοδευτικά· εννοώ εσώρουχα, ζώνες και
ζωνάκια, καπέλα, πέπλα, μπέρτες, γάντια, χρυσαφικά μπόλικα και
πολλά άλλα. Όλα ανανεώνονταν βέβαια τρεις φορές το χρόνο,
ανάλογα με την περίοδο. Δεν αναφέρω για τα δώρα που λαμβάναμε
στις γιορτές. Αυτά ήταν ατελείωτα. Ήμασταν, βλέπετε, οι κόρες του
πρωθυπουργού!