Page 115 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Γιατί είμαι το… μαύρο πρόβατο των Κονταρίνι».
«Δεν καταλαβαίνω», είπε η Ελπίδα.
«Μου άρεσε περισσότερο ο στρατός. Και γι’ αυτό, όταν τέλειωσα
με τις σπουδές…»
«Σπουδές;»
«Ναι, σπούδασα φιλοσοφία και ξένες γλώσσες στο Πανεπιστήμιο
της Μπολόνιας. Είναι απαραίτητο για κάθε παιδί ευγενών».
«Μιλάς πολλές γλώσσες;» τον ρώτησα.
«Νομίζω. Δηλαδή… στάσου… ελληνικά, λατινικά, ιταλικά,
αγγλικά, γαλλικά και βέβαια τη γλώσσα της μάνας μου, τα αραβικά».
«Είναι δυνατόν;» είπα εκστασιασμένη.
«Είναι», είπε ο Μαρίνος χαμογελώντας. «Και γι’ αυτό συχνά στη
φρουρά του παλατιού με χρησιμοποιούν ως διερμηνέα και υπεύθυνο
των αλλοφύλων».
«Δηλαδή;»
«Θα ξέρετε, φαντάζομαι, ότι έχουμε σώματα μισθοφόρων από την
Αγγλία και τη Γαλλία, καθώς και ένα σώμα μουσουλμάνων από την
Αίγυπτο. Επίσης υπάρχει και ένα ακόμα στρατιωτικό σώμα που το
απαρτίζουν μουσουλμάνοι από διάφορα μέρη της Ανατολίας όπου
κατοικούν Τούρκοι. Εννοώ όχι Οθωμανοί, αλλά διάφορες τουρκικές
φυλές οι οποίες είναι εχθρικές προς τους Οθωμανούς. Γιατί και οι
Οθωμανοί, αν δεν το γνωρίζετε, καταπιέζουν άλλους Τούρκους και
κυρίως εκείνους των παραλίων της Μικράς Ασίας».
«Ενδιαφέρον», διαπίστωσα.
«Λοιπόν έχουμε στρατιωτικά σώματα και από τέτοιους άντρες
που είναι πολύ πιστοί. Γι’ αυτό κι ο αυτοκράτορας τους έχει φτιάξει
ένα τζαμί για να προσεύχονται αυτοί και οι οικογένειές τους».
«Εσείς πώς και αποφασίσατε να καταταγείτε στο στρατό;» είπε η
μάνα μου.
«Έτσι το έφερε η… μοίρα».
«Τι εννοείς;» ρώτησα εγώ.
«Οι δικοί μου έχουν καμιά εικοσαριά οικήματα εδώ που τα
νοικιάζουν. Κάποια στιγμή, πριν από χρόνια, είχα έρθει για να
ασχοληθώ με αυτά. Στη συνέχεια γνώρισα κάποιους ανθρώπους
και… καταλαβαίνετε…»