Page 118 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Ήμουν μουτρωμένη. Πότε θα τον ξανάβλεπα άραγε; Γύρισα για να
του ρίξω μια τελευταία ματιά και τον είδα που είχε, περιέργως,
σταθεί πίσω από μια κολόνα. Με κρυφοκοίταζε σας λέω! Μα γιατί το
κάνει αυτό; αναρωτήθηκα. Και ξάφνου τον είδα να μου κάνει νόημα.
Μου έδειξε το χέρι του, εκεί που φοράμε τη βέρα, και μου έγνεψε
αρνητικά. Χαμογέλασα. Ώστε δεν είσαι παντρεμένος; σκέφτηκα.
Ω, μα τι χαρά ένιωσα εκείνη τη στιγμή! Πετούσα στα ουράνια.
Του χαμογέλασα και του έστειλα ένα φιλί. Το πρώτο μας. Κι αυτός
μου έκλεισε το μάτι, σαν να μου έλεγε ότι θα ιδωθούμε ξανά οι δυο
μας. Πράγματι, έτσι έγινε και μάλιστα αρκετά σύντομα.
Γιατί ο Μαρίνος έμελλε να είναι ο άντρας της ζωής μου!