Page 123 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Στα τείχη έχεις πάει ποτέ;» με ρώτησε ξαφνικά.
«Ποια τείχη;»
«Εδώ… στα δικά μας».
«Πώς να πάω;»
«Λοιπόν… είσαι;»
«Τι να είμαι; Δεν καταλαβαίνω».
«Έλα!» μου λέει και με αρπάζει.
Με έβαλε πάνω στο άλογό μου, ανέβηκε κι εκείνος στο δικό του
και αρχίσαμε να καλπάζουμε προς τα τείχη.
«Άννα!» μου φώναξε σε μια στιγμή.
«Ναι!»
«Σ’ αγαπώ!» είπε και τον είδα να χαμογελάει κάτω από το
ολόλαμπρο φεγγάρι.
Ήταν ίδιος ιππότης της παλιάς εποχής, άγγελος, ο δικός μου
άγγελος, ο προστάτης μου!
«Κι εγώ σ’ αγαπώ!» του είπα χαρούμενη.
Πλησίασα το άλογό μου κοντά στο δικό του καθώς καλπάζαμε
σαν τον άνεμο. Ενώσαμε τα χέρια μας για λίγο και μετά πάλι τα
αφήσαμε. Οι σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου σαν τον αέρα που
βούιζε στα αυτιά μου. Του έριχνα κλεφτές ματιές και τώρα, όσο
πέρναγε η ώρα, σιγουρευόμουν όλο και πιο πολύ ότι αυτός… ναι,
αυτός ήταν ο άντρας της ζωής μου!
Ύστερα από δέκα λεπτά φτάσαμε στα τείχη. Μου είπε ότι
ήμασταν στην περιοχή των Βλαχερνών, εκεί που διέμενε ο
αυτοκράτορας, κι ότι θα μου έκανε μια νυχτερινή ξενάγηση. Εγώ
είχα πάει σε αρκετά μέρη πιο παλιά, αλλά η Πόλη ήταν τόσο μεγάλη,
που σίγουρα δεν είχα την ευκαιρία να τη γυρίσω ποτέ απ’ άκρη σ’
άκρη. Λοιπόν απόψε ήταν μια καλή ευκαιρία για να γίνει αυτό.
Όπως μου ανέφερε ο Μαρίνος, αυτά ήταν τα λεγόμενα Θεο​-
δοσιανά τείχη που οικοδομήθηκαν από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο
Β΄ στο πρώτο μισό του 5ου αιώνα. Ουσιαστικά βρίσκονταν περίπου
ενάμισι χιλιόμετρο δυτικά από τα παλιότερα τείχη του πρώτου
αυτοκράτορα, του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τα οποία τώρα ήταν
κατεστραμμένα. Τα τωρινά τείχη της ξηράς είχαν μήκος σχεδόν έξι
χιλιόμετρα. Στα βόρεια, ξεκίναγαν από την περιοχή του παλατιού