Page 128 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Τον κοίταξα με νόημα.
«Εντάξει… ομολογώ ότι και οι δικοί μου έβαλαν το χεράκι τους
σ’ αυτή την ατιμία», είπε και με φίλησε.
Τελικά φύγαμε και αφού ευχαριστήσαμε τον άνθρωπο που μας
άνοιξε, κατευθυνθήκαμε έξω από το μεγάλο παλάτι. Φροντίσαμε να
μην πλησιάσουμε πολύ, για να μη μας πάρει κανένα μάτι. Στο μεταξύ
ο Μαρίνος βρήκε την ευκαιρία να μου εξηγήσει λίγα πράγματα για τη
φρουρά στην οποία υπηρετούσε.
Περνώντας τη Χαλκή Πύλη, την κύρια είσοδο του παλατιού, και
κοιτάζοντας νότια, βλέπεις το στρατόπεδο των φρουρών του
παλατιού, των Σχολών, όπως λεγόταν. Η αυτοκρατορική φρουρά είχε
τρία βασικά τμήματα: τους Βαράγγους, που ήταν μισθοφόροι από τη
μακρινή Αγγλία, τους Βαρδαριώτες, που ήταν μια φυλή από την
ανατολική Ευρώπη –άλλοι τους έλεγαν Τούρκους, άλλοι Μογγόλους,
αλλά γενικά είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή της βόρειας
Μακεδονίας, προς τη Βουλγαρία και τη Σερβία, αν δεν κάνω λάθος–
και τέλος ένα σώμα που το έλεγαν οι «Παραμονές». Αυτοί ήταν οι
καλύτερα εξοπλισμένοι φρουροί και είχαν σώματα πεζικού και
ιππικού – σ’ αυτούς ανήκε κι ο αγαπημένος μου Μαρίνος Κονταρίνι–
και ήταν σε συνεχή επιφυλακή.
Την ίδια βραδιά επισκεφτήκαμε κι ένα παράξενο γήπεδο που
λεγόταν «Τζυκανιστήριον» και ήταν κοντά στα θαλάσσια τείχη. Ο
Μαρίνος μου είπε ότι εκεί οι ευγενείς διαγωνίζονταν παλιά σ’ ένα
άθλημα πάνω σε άλογα που λεγόταν «Τζυκάνιον».
«Τι είναι αυτό;» ρώτησα με ενδιαφέρον.
«Χωρίζονταν σε δύο ομάδες εφίππων που κρατούσαν κοντάρια με
δίχτυ στην άκρη τους», άρχισε να μου εξηγεί καθώς περπατούσαμε.
«Και μετά;»
«Ο στόχος τους ήταν να στείλουν μια πέτσινη μπάλα στην περιοχή
του αντιπάλου».
Στραβομουτσούνιασα. Δε μου φάνηκε και πολύ ενδιαφέρον.
«Κι όμως, πριν από το 1204», είπε, «ήταν πολύ δημοφιλές
άθλημα».
Να πω εδώ ότι στην εποχή μου δεν άκουσα τίποτα για το άθλημα
αυτό. Και γενικά δηλαδή το στάδιο ήταν σχεδόν ερείπια, όπως το