Page 129 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

είδα τότε.
Στην Πόλη είχα επισκεφτεί πολλές φορές αρκετές εκκλησίες.
Μερικές, τις πιο αγαπημένες μου, ζήτησα από τον Μαρίνο να τις
επισκεφτούμε, εκείνη ακριβώς τη νύχτα, καθώς τις συναντούσαμε
στο δρόμο μας. Κοιτάξτε… ως γυναίκα, είχα τους λόγους μου.
Δηλαδή ήθελα να δω και τις προθέσεις του… Θα μου έβαζε το
στεφάνι για να με κάνει κυρά του; Τι σκοπό είχε;
Σας πληροφορώ πως ο Βενετσιάνος μου είχε τις πιο αγνές
προθέσεις. Εκεί κοντά στο συγκρότημα του μεγάλου παλατιού και
νοτιοδυτικά, δίπλα στο Τζυκανιστήριο, ήταν η λεγόμενη «Νέα
εκκλησία». Σημειώνω ότι και σ’ αυτήν μας περίμενε κάποιος, άρα
δεν ήταν καθόλου τυχαία η επίσκεψή μας. Όταν μπήκαμε μέσα, πολύ
απλά μου είπε ότι σ’ αυτή την εκκλησία θα ήθελε να με στεφανωθεί.
«Αυτός ο ναός», άρχισε να μου λέει, «οικοδομήθηκε από τον
αυτοκράτορα Βασίλειο Α΄ τον Μακεδόνα στα τέλη του 9ου αιώνα».
Εγώ στηριζόμουν στο μπράτσο του και ονειρευόμουν τη σκηνή
του γάμου μας.
«Τον 11ο αιώνα έγινε μοναστήρι και από τότε λέγεται και Νέα
Μονή», συνέχισε ο Μαρίνος. «Όπως βλέπεις, ο ναός έχει πέντε
τρούλους και ολόγυρα στους τοίχους μάρμαρα…»
Στολισμένος με χρυσάφι, ήταν από τους πιο όμορφους ναούς που
είχα δει ποτέ μου. Ακόμα και τα καθίσματα των επισήμων ήταν
φτιαγμένα από ασήμι και καλυμμένα με μετάξια.
«Εξωτερικά έχει κιονοστοιχία και στα ανατολικά υπάρχει κι ένας
όμορφος κήπος».
Κρατώντας το χέρι μου, με οδήγησε λίγο πιο πέρα και μου έδειξε
κάποια λείψανα.
«Είναι του Προφήτη Ηλία», διευκρίνισε.
Σκύψαμε και προσκυνήσαμε κι ύστερα από λίγο κατευθυνθήκαμε
προς την έξοδο.
«Ε… τι κοιτάζεις;» με ρώτησε καθώς εγώ έριχνα τώρα μια
τελευταία ματιά στο ιερό.
Δεν του απάντησα. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν ο
γάμος μας. Ήμουν κουρασμένη αλλά και ευχαριστημένη. Και το μόνο
που ήθελα πλέον ήταν να ξαπλώσω λιγάκι. Μετακινηθήκαμε προς το