Page 132 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου
P. 132

επιδίωκε  να  κάνει  γάμους  με  τους  οποίους  θα  κατάφερνε  να
  ισχυροποιήσει  όσο  το  δυνατόν  περισσότερο  τη  θέση  του.  Δε  σας
  κρύβω ότι μερικές φορές το σκεφτόμουν κι αυτό: Λες ο πατέρας να
  καλοβλέπει ακόμα και τη θέση του αυτοκράτορα; Αλλά μετά πάλι το
  έδιωχνα από το μυαλό μου.
    Όχι,  ο  πατέρας  δεν  ήταν  ικανός  να  κάνει  πραξικόπημα.  Απλώς
  ήθελε  να  ελέγχει  παρασκηνιακά  τους  πάντες  και,  ει  δυνατόν,  τον
  αυτοκράτορα. Στόχευε στο θρόνο, αλλά με πλάγιο τρόπο, δηλαδή τη
  συγγένεια.  Γι’  αυτό  και  από  νωρίς,  όπως  είχα  καταλάβει,  ετοίμαζε
  πλούσιους  γάμους  στα  παιδιά  του.  Με  αυτόν  τον  τρόπο  θα
  αυξάνονταν οι συμμαχίες του και θα ισχυροποιούνταν η θέση του.
    Όπως έχω ήδη πει, ο πατέρας ήταν ενωτικός από τα γεννοφάσκια
  του. Δηλαδή ήθελε τις σχέσεις με τους Δυτικούς. Πίστευε ότι μόνο
  με  τη  βοήθεια  της  Δύσης  θα  απομακρύναμε  την  απειλή  των
  Τούρκων.  Λοιπόν,  αν  κατάφερνε  κι  έδινε  στους  Παλαιολόγους
  πρίγκιπες κάποιες νύφες από τη Δύση, προφανώς δικής του επιλογής,
  θα  πετύχαινε  ταυτόχρονα  δύο  πράγματα:  αφενός  θα  ισχυροποιούσε
  τη θέση του δίπλα στο θρόνο, μιας και θα πέρναγε την πολιτική του
  γραμμή,  κι  αφετέρου  να  φέρει  στην  Πόλη  κάποια  στρατιωτική
  βοήθεια από τη Δύση.
    Αντίθετα οι ανθενωτικοί στο παλάτι ήταν οι κύριοι αντίπαλοι του
  Λουκά  Νοταρά.  Αυτοί  ήθελαν  να  συγγενεύουν  οι  Παλαιολόγοι  με
  νύφες από ορθόδοξα ανεξάρτητα χριστιανικά βασίλεια της Ανατολής,
  ακόμα  κι  αν  αυτά  ήταν  εξίσου  ανίσχυρα  με  το  δικό  μας.  Όργανό
  τους,  για  ευνόητους  λόγους,  ήταν  η  επίσημη  Εκκλησία  και  το
  Πατριαρχείο,  δηλαδή  ο  θρησκευτικός  επικυρίαρχος  σ’  αυτά  τα
  βασίλεια. Οι ανθενωτικοί πρόβαλλαν ως επιχείρημα ότι από τη Δύση
  τίποτα καλό δεν μπορούσε να έρθει. Βέβαια διέδιδαν ότι τάχα μετά
  τη  συμφωνία  για  την  Ένωση  των  Εκκλησιών  στη  Φλωρεντία,  το
  1439, ήδη είχαμε υποδουλωθεί στον αντίχριστο Πάπα. Γι’ αυτό και
  διακήρυσσαν  από  τους  άμβωνες  των  εκκλησιών  ότι  ο  Θεός  θα  μας
  τιμωρούσε  παραδίδοντάς  μας  στους  Τούρκους,  επιχείρημα  που  είχε
  σοβαρή απήχηση στο λαό και κατ’ επέκταση στην άμυνα της Πόλης.
    Αλλά  αυτό  λίγο  τους  ένοιαζε,  γιατί,  όπως  αποδείχτηκε  μετά  το
  1453  που  οι  Τούρκοι  πήραν  την  Πόλη,  οι  ανθενωτικοί  που
   127   128   129   130   131   132   133   134   135   136   137