Page 136 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Κανονικά θα ’πρεπε να πάρω αυτόν που θα αγαπήσω κι όχι
τον… τον παλιόγερο που μου ετοιμάζεις!» είπα απότομα.
«Πώς;» είπε εκείνος έκπληκτος.
Συνέχισα την επίθεση χωρίς σταματημό:
«Αυτός είναι σχεδόν στην ηλικία σου!»
Ο πατέρας μόνο που δεν έπαθε εγκεφαλικό. Επιπλέον, ποιος είδε
το Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Το τι ειπώθηκε σε εκείνη τη
συνάντηση δε λέγεται. Είπε αυτός, είπα κι εγώ… και τι δεν είπαμε
δηλαδή!
«Πες μου τώρα ότι αγαπάς άλλον!» μου πέταξε κάποια στιγμή.
«Όχι, δεν… δεν είπα αυτό».
Ήταν η πρώτη φορά που απαρνιόμουν τον Μαρίνο στους δικούς
μου.
«Ε τότε; Τότε γιατί δεν τον θες;»
«Είναι γέρος».
«Ε και; Τι έχουμε οι γέροι;»
«Μα δεν τον αγαπώ».
«Λεπτομέρειες».
«Λεπτομέρειες η αγάπη κι ο έρωτας;» τον ρώτησα εντελώς
θυμωμένη.
«Αυτά δεν είναι για μας».
Πάνω στην ώρα άνοιξε η πόρτα και μπήκε η μάνα μου. Ήταν
τρομαγμένη από τις φωνές που σίγουρα ακούγονταν μέχρι έξω.
«Μάνα, από έρωτα δεν παντρεύτηκες τον πατέρα;» της είπα
απότομα.
«Μα τι ρωτάς τώρα;» είπε εκείνη διφορούμενα.
«Αυτό που λέω εγώ!» πετάχτηκε ο πατέρας με άγριο ύφος. «Θα
τον πάρεις έστω και με το ζόρι!»
«Δεν τον παίρνω… και λέγε ό,τι θες!»
«Τι είπες; Να σου δώσω μια ξανάστροφη να δεις!» έβαλε τις
φωνές ο πατέρας.
Όρμησε να με χτυπήσει, αλλά μπήκε στη μέση η μάνα μου και με
έσωσε. Η σφαλιάρα με πήρε μόνο ξώφαλτσα.
«Για ηρεμήστε και οι δυο! Τι πράγματα είναι αυτά! Μας άκουσε
όλο το παλάτι!» είπε.