Page 141 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Στους γάμους βέβαια ήταν καλεσμένοι και οι εχθροί μας, γιατί
αυτό απαιτούσε το πρωτόκολλο. Μας συνεχάρησαν κι ευχήθηκαν
«και στα δικά σας, οι ελεύθερες», εννοώντας εμένα που ήμουν η
μεγαλύτερη σε ηλικία κι ακόμη ανύπαντρη. Επιπλέον, μας έκαναν και
ευτελή για το γούστο και τη θέση μας δώρα. Η μητέρα μου η Ελπίδα,
που τα πρόσεχε και τα εξέταζε όλα λεπτομερώς, αποφάνθηκε την
ίδια βραδιά ότι οι εχθροί μας τα έκαναν όλα αυτά για να μας θίξουν με
τρόπο.
Εννοείται ότι στο γλέντι μας είχαν έρθει Γενοβέζοι, Βενετοί, κι ο
δικός μου, ο Μαρίνος, ύστερα από επίμονες και άοκνες προσπάθειες
που κατέβαλα. Όχι προς τον πατέρα μου, αλλά προς τον ίδιο τον
Μαρίνο. Γιατί, ο έρμος, φοβόταν ότι πήγαινε στο στόμα του λύκου.
Κι έτσι ήταν… περίπου.
Κάποια στιγμή μας είδε ο πατέρας που μιλούσαμε ιδιαιτέρως και
χαζογελάγαμε. Ήρθε λοιπόν και με τράβηξε κάπως άκομψα από
κοντά του. Κι αυτός ο Μαρίνος, ο ευλογημένος, δεν πήρε μαζί του
κάποια δεσποσύνη από τις πολλές που ήξερε, ώστε να θολώσει τα
νερά. Όπως μου είπε άλλη στιγμή, ήμασταν πάλι στο κρεβάτι οι δυο
μας, το θεωρούσε υποτιμητικό να έχει άλλη γυναίκα πλάι του, έστω
κι αν αυτή ήταν συγγενής του, όταν εγώ ήμουν παρούσα. Τόσο πολύ
με αγαπούσε. Ήταν τρελός για μένα!
Όταν τέλειωσαν οι παράτες και τα γλέντια και οι αδελφές μου
πήγαν στα σπίτια τους, μόνο τότε μπορώ να πω ότι ηρέμησα και
πλέον δεν είχα άλλο θέμα να ασχοληθώ παρά να απολαμβάνω τον
έρωτά μου με τον Μαρίνο μου. Κι ο έρωτάς μας, μέρα με τη μέρα –
μάλλον, νύχτα με τη νύχτα, μιας και νύχτα βλεπόμασταν– φούντωνε
κι άνθιζε σαν τα νυχτολούλουδα που κρέμονταν στο μπαλκόνι μου.
Αλλά η μοίρα κι ο χρόνος είχαν άλλα σχέδια για μένα και τον
αγαπημένο μου.