Page 142 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

13
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», έλεγε ο πατέρας. Με άλλα
λόγια, οι πολιτικοί πετυχαίνουν ό,τι μπορεί να γίνει και όχι θαύματα·
αυτά είναι για τους παπάδες και τους τσαρλατάνους. Φαντάζομαι ότι
ο πατέρας είχε το λόγο του κάθε φορά που το ανέφερε. Προσωπικώς,
πάντως, ποτέ δεν ασχολήθηκα σοβαρά με την πολιτική. Εννοώ ότι
ποτέ δεν υπήρξα επαγγελματίας πολιτικός.
Ο πατέρας πάλι ζούσε και ανέπνεε για την πολιτική. Ίσως, θα
έλεγα, ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι για την οικογένειά του. Ήταν
γενικά αυτό που λέμε ο «άνθρωπος των καταστάσεων» και
ανακατευόταν παντού. Εξάλλου ήταν κι ο πρωθυπουργός του
κράτους. Επομένως, όταν άνοιγε το στόμα του, δεν μπορούσε να λέει
οτιδήποτε. Μερικές φορές, ακόμα και σήμερα που έχει περάσει μισός
αιώνας από το θάνατό του, αναρωτιέμαι ποιος πραγματικά ήταν ο
Λουκάς Νοταράς, ο πατέρας μου.
Όλα αυτά τα είπα ως πρόλογο στο θέμα που θα ακολουθήσει.
Αφορά το θάνατο του αυτοκράτορα Ιωάννη. Όταν έγινε γνωστό ότι
είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, στο παλάτι σημειώθηκε μεγάλη
αναστάτωση, κάτι που ήταν φυσικό και από πολλούς αναμενόμενο,
μιας και ήταν άτεκνος, μολονότι είχε κάνει τρεις γάμους. Και
επιπλέον, δεν είχε ορίσει διάδοχο.
Είχε βέβαια τρία αδέλφια που θα μπορούσαν να πάρουν τη θέση
του. Όμως ποιος απ’ αυτούς θα μπορούσε να είναι ο διάδοχος; Άσε
που από χρόνια ήταν σε όλους γνωστή η φαγωμάρα τους. Όλοι
ήθελαν αξιώματα κι ακόμα περισσότερο το θρόνο. Όπως έλεγε μια
παλιά παροιμία: «Την Πόλη ελέγχει αυτός που κάθεται στο θρόνο».
Ωστόσο προείχε η κηδεία του αποθανόντος. Έτσι νόμιζα εγώ που
είμαι γυναίκα και αδαής με την πολιτική. Όμως γρήγορα αντιλήφθηκα
ότι για τους αυλικούς κάθε είδους, βαθμίδας και πολιτικής κλίσης,