Page 145 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

πράγματα;»
«Είναι», με διαβεβαίωσε με σιγουριά. «Αφού σου λέω με έχουν
μεταθέσει στα τείχη στο βόρειο παλάτι, στις Βλαχέρνες!»
«Φοβούνται από κει εισβολή;» ρώτησα.
«Κάτι ψιθυρίζεται».
«Έλα Χριστέ και Παναγιά!» είπα έκπληκτη και σταυροκοπήθηκα.
«Το χειρότερο όμως είναι άλλο: στην πόλη έχουν ξεκινήσει τις
ταραχές οι δικοί του. Μέχρι χθες σβήνανε οι ματρικάριοι, οι
πυροσβέστες μας, τις φωτιές στις συνοικίες κοντά στα τείχη. Ξέρεις…
είναι η πέμπτη φάλαγγα, που λέμε».
«Για ποιο λόγο;»
«Για να τραβηχτούν οι δικοί μας από τα τείχη κι έτσι να
αδυνατίσει η άμυνα».
«Λες να το κάνει;» ρώτησα.
«Για όλα τον έχω ικανό», είπε προβληματισμένος.
«Κινδυνεύουμε;»
«Τι να σου πω, Αννούλα… Έχει και τις πλάτες των Τούρκων… το
καθοίκι».
Αυτό το ήξερα κι εγώ ήδη από τον Μυστρά, και του το είπα.
«Έχει κάνει κόμμα μαζί τους και τον υποστηρίζουν», είπε ο
Μαρίνος. «Θέλω όμως να δω τι θα πουν όταν μάθουν ότι δεν τον
θέλει ο λαός εδώ».
«Ο λαός υποστηρίζει τον Θωμά ή τον Κωνσταντίνο από τον
Μυστρά;» ρώτησα.
«Προφανώς τον δεύτερο. Και η μάνα τους, η Ελένη, αυτόν θέλει».
«Α ναι;»
«Ακριβώς. Ο Κωνσταντίνος έχει δώσει και δείγματα καλού
στρατηγού από πιο παλιά».
«Αυτό το θυμάμαι. Ήμουν ακόμη στον Μυστρά όταν
απελευθέρωσε τον Μοριά. Αν και αργότερα οι Τούρκοι έκαναν
επίθεση και…»
«Έτσι είναι, κοριτσάκι», είπε και με φίλησε. «Δεν είχε κι αυτός
μυαλό. Ήθελε με έναν μικρό στρατό να απελευθερώσει την Ελλάδα
και να την ενώσει με την Κωνσταντινούπολη. Μα γίνονται αυτά στις
μέρες μας;»