Page 144 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

γενικά ένας αναβρασμός. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, άνθρωποι που
δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ μου. Κι όλοι μιλούσαν χαμηλόφωνα. Όταν
δε με συναντούσαν ορισμένοι, άλλωστε ήταν γνωστό ποιανού κόρη
ήμουν, άλλαζαν δρόμο. Σαν να είχα πάνω μου την κακιά αρρώστια!
Δε ρώτησα τίποτα περισσότερο, γιατί δεν ήθελα να πιέσω την
κατάσταση. Όμως είχα κι άλλη πηγή για να μάθω τι γινόταν. Ήταν ο
μυστικός αγαπημένος μου, ο Μαρίνος. Από αυτόν, που με
επισκεπτόταν κρυφά δυο φορές την εβδομάδα, θα μάθαινα
περισσότερα. Λοιπόν έκανα υπομονή και το πρώτο βράδυ που ήρθε,
αφού κάναμε έρωτα, του έπιασα την κουβέντα.
Ήταν κουρασμένος, το είχα δει και στις επιδόσεις του τις
τελευταίες μέρες. Τελικά, ύστερα από πίεση, κι αφού του
υποσχέθηκα μια «ιδιαίτερη περιποίηση», υπέκυψε και μου τα είπε
όλα. Ότι δηλαδή από την προηγούμενη εβδομάδα που έληξε και το
θέμα της κηδείας του αυτοκράτορα, ξέσπασαν ταραχές στην Πόλη.
«Δεν καταλαβαίνω», του είπα.
«Φασαρίες… πώς να σου το πω… μέχρι που κάποιοι βάλανε
φωτιές».
«Μα γιατί δε βάζουν τον Κωνσταντίνο αυτοκράτορα να
τελειώνουμε;»
«Οι ταραχές, αγάπη μου, προέρχονται από τους οπαδούς του
Δημητρίου».
«Και γιατί αυτό;»
«Είναι τραμπούκοι του, έχει πολλούς τέτοιους. Αλλά και από
οπαδούς, ακόμα και μέσα στο παλάτι μας. Και, το κυριότερο, έχει και
δικό του στρατό».
«Μα πώς γίνεται αυτό; Δεν είναι ενιαίος ο στρατός του κράτους
μας;»
«Αν ήταν ενιαίος, μωρό μου, δε θα είχε καταντήσει η
αυτοκρατορία σ’ αυτό το χάλι· ο κάθε πρίγκιπας να έχει έναν δικό
του στρατό, μικρό ή μεγάλο. Λοιπόν, ο Δημήτριος που έχει τις
κτήσεις του σε λίγες μικρές πόλεις της Ευρώπης, εννοώ λίγο έξω από
την Κωνσταντινούπολη, απειλεί να κάνει επίθεση και να πάρει με τη
βία το θρόνο».
«Είναι δυνατόν; Βρε αγάπη μου, μήπως δεν είναι έτσι τα