Page 146 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Το κακό με τους Παλαιολόγους, Μαρίνο, έχει ξεκινήσει εδώ και
πάνω από εκατό χρόνια, όταν τσακωνόταν ο Ανδρόνικος Β΄ με τον
ομώνυμο εγγονό του. Και οι ηλίθιοι φώναζαν για βοήθεια τους
Τούρκους. Το ίδιο και οι επόμενοι αυτοκράτορες Παλαιολόγοι. Αλλά
τώρα, οι άλλοι δύο αδελφοί, ο Θωμάς κι ο Κωνσταντίνος, τι κάνουν;»
«Τι θες να κάνουν;» με ρώτησε.
«Ξέρω κι εγώ; Στρατό δεν έχουν;»
«Είναι μακριά, στον Μυστρά. Και επίσης, αν κάνουν εκστρατεία,
μπορεί οι Τούρκοι να μας επιτεθούν».
«Λες;»
«Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι πολιτικοί».
«Κι ο πατέρας μου τι λέει;»
«Οι πολιτικοί προσπαθούν να πείσουν τον Δημήτριο να
αποσυρθεί, για να βάλουν στο θρόνο τον Κωνσταντίνο. Αλλά οι
οπαδοί του Δημητρίου στην Πόλη έχουν άλλη γνώμη».
«Γι’ αυτό ξέσπασαν οι ταραχές;»
«Ναι. Μεταξύ μας, Άννα, θα σου πω και το άλλο· καλά κάνει ο
πατέρας σου και σε κρατάει τώρα μέσα».
«Γιατί;» ρώτησα κάπως πειραγμένη.
«Αν δεν το έκανε αυτός –χωρίς παρεξήγηση, Άννα– θα το έκανα
εγώ».
Εδώ να πω και τούτο. Τις τελευταίες μέρες, αρχές του 1449,
ευτυχώς ο πατέρας με είχε αφήσει ήσυχη. Αφού για ένα διάστημα
έψαχνε να μου βρει γαμπρό, ξαφνικά τώρα φαινόταν σαν να το είχε
ξεχάσει. Μάλιστα είχα προσέξει ότι ήταν αναστατωμένος. Πίστεψα
ότι ήταν το αναπάντεχο νέο που μια μέρα μάθαμε για την αδελφή
μου, τη γυναίκα του Γατελούζου. Έμεινε ξαφνικά χήρα. Ο Γεώργιος,
όπως μας έγραψε η Ελένη, έπαθε ανακοπή πάνω σε ένα γλέντι. Είχε
φάει ένα αρνί μόνος του κι έσκασε, που λέμε, από το φαγητό και το
κρασί που έπινε αφειδώς.
Αλλά επίσης υποψιαζόμουν ότι ο πατέρας είχε νεύρα όχι μόνο
γιατί είχε χάσει μια συμμαχία από τους Γατελούζους –μιας και η
αδελφή μου ήταν άτεκνη– αλλά γιατί τώρα κινδύνευε κι ο ίδιος. Απ’
ό,τι είχα καταλάβει, αυτό που τον ένοιαζε πιο πολύ τώρα ήταν η
δική του πολιτική επιβίωση. Αν ανέβαινε δηλαδή ο Δημήτριος στο