Page 150 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

συνωμοτική κίνηση ήταν ουσιαστικά μια έκτακτη πολιτική συμμαχία
ανθενωτικών και ενωτικών κατά του Δημητρίου Παλαιολόγου. Για
μια και μοναδική φορά, απ’ ό,τι κατάλαβα, τα μεγάλα κεφάλια των
αντίπαλων παρατάξεων τα είχαν βρει μπροστά στον κοινό εχθρό.
Εκείνο το βράδυ οι δύο παρατάξεις συναντήθηκαν για να συζητήσουν
για το διάδοχο του θρόνου και συμφώνησαν τελικά στο πρόσωπο του
Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ενημέρωσαν και τη βασιλομήτορα
Ελένη η οποία έδωσε τη συγκατάθεσή της. Την επομένη έφυγε ένα
γρήγορο πλοίο από το λιμάνι –αυτό μου το επιβεβαίωσε κι ο
Μαρίνος– για τον Μυστρά, προκειμένου να ενημερωθεί ο
Κωνσταντίνος. Στο πλοίο επέβαιναν τρεις ευγενείς ως πρέσβεις: Ο
Αλέξιος Φιλανθρωπινός Λάσκαρης κι ο Μανουήλ Παλαιολόγος,
εξάδελφος του Κωνσταντίνου. Μάλιστα, για να αποτρέψουν
οποιαδήποτε κίνηση του Δημητρίου στην Πόλη, τρόπον τινά αυτοί οι
δύο, και όχι ο Πατριάρχης, έστεψαν στον Μυστρά αυτοκράτορα τον
Κωνσταντίνο. Ήταν 6 Ιανουαρίου 1449. Αργότερα, στις 12 Μαρτίου,
επέστρεψαν όλοι μαζί με πλοίο στην Πόλη.
Όσο για μένα, φαντάζεστε την τιμωρία μου; Γιατί εκτός του ότι
είχα ενεργήσει με επιπολαιότητα, είχα κάνει ρεζίλι τον πατέρα
μπροστά στο άλλο σκυλολόι, πράγμα που κι εγώ αναγνώρισα. Κι έτσι
θεώρησα, πρώτη φορά, ότι η τιμωρία που μου επέβαλε ο πατέρας
ήταν απολύτως δίκαιη. Πέρα από το ξύλο που έφαγα από τον
Νοταρά, για μια εβδομάδα τρεφόμουν μόνο με ψωμί και νερό, κι
έπρεπε να προσεύχομαι συνεχώς. Και βέβαια ήμουν και υπό αυστηρό
περιορισμό για ένα μήνα στο δωμάτιό μου.
Αυτά έγιναν εκείνη την περίοδο στην Κωνσταντινούπολη και από
τότε εγώ αποφάσισα να μην ανακατευτώ ποτέ ξανά με πολιτικά
ζητήματα, γιατί αποδείχτηκε ότι δεν ήμουν ικανή. Και κράτησα αυτή
την υπόσχεσή μου για πάντα.