Page 153 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

γνωστές καλλονές.
Προφανώς αυτές οι εμπειρίες τον είχαν κάνει καλό εραστή κι έτσι
ήταν καλός δάσκαλος και πάντα τρυφερός μαζί μου. Γι’ αυτό κι εγώ
δε ζητούσα τίποτε άλλο από το Θεό παρά μονάχα να είμαστε μαζί
και να τον προστατεύει στις μάχες. Γιατί μη νομίζετε ότι ο Μαρίνος
ήταν μαλθακός και φρουρός του καναπέ. Ήταν απολύτως μάχιμος.
Μια φορά μάλιστα, σε μια σύγκρουση με Τούρκους επιδρομείς,
τραυματίστηκε στο πόδι.
Όμως ας συνεχίσω από κει που είχα μείνει. Συζητάγαμε λοιπόν με
τον Μαρίνο για τη νύφη που έψαχναν τόσο οι ενωτικοί όσο και οι
ανθενωτικοί για τον αυτοκράτορα. Ωστόσο εμένα ο νους μου ήταν
στο να τον πείσω τελικά να πάει στον πατέρα μου να με ζητήσει.
«Είσαι στα σαράντα, έτσι;» τον ρώτησα.
«Σαράντα τρία», απάντησε.
«Έστω. Κι εγώ στα τριάντα. Λοιπόν, εμένα δε με σκέφτεσαι;»
Με κοίταξε παραξενεμένος.
«Θέλω να πω… πότε θα γίνω μάνα; Πότε θα προλάβω να κάνω τα
παιδιά μας;»
Χαμογέλασε.
«Γιατί γελάς;» τον ρώτησα, ίσως και λίγο πειραγμένη.
«Μην το παίρνεις στραβά, αλλά… να… ακούγεται ωραίο», είπε
και με αγκάλιασε.
«Δηλαδή;»
«Το σκέφτεσαι; Εσύ κι εγώ να έχουμε τη δική μας οικογένεια;»
Αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα. Του ανέλυσα τις σκέψεις μου. Δε
χρειαζόμασταν και πολλά πράγματα. Ένα μέτριο σπίτι, με κήπο
βέβαια, και μερικά κτήματα να τα καλλιεργούμε με τους ανθρώπους
μας. Ίσως και λίγες εμπορικές επιχειρήσεις για εναλλακτικό εισόδημα.
Δε θα ήταν άσχημα κι ένα-δυο ακόμα σπίτια, για να τα νοικιάζουμε,
αν και αυτό λίγο με ενδιέφερε προς το παρόν.
Ο Μαρίνος μου χαμογέλασε, μάλλον ικανοποιημένος.
«Γιατί γελάς;» τον ρώτησα πάλι.
«Αναρωτιέμαι, είσαι Ρωμιά ή Βενετσιάνα;»
«Δε σε καταλαβαίνω», είπα.
«Έτσι θα τα υπολόγιζε μόνο μια Βενετσιάνα από εμπορική