Page 156 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

στην καρδιά του. Δε λέω… καλός και άγιος ο Κωνσταντίνος. Αλλά
ουσιαστικά ποτέ δεν ήμουν ερωτευμένη με τον τελευταίο
αυτοκράτορα των Ρωμαίων κι ας μ’ έφερε η μοίρα τελικά να
πλαγιάσω δίπλα του, όπως θα διαβάσετε πιο κάτω.
Λοιπόν, όσον αφορά εμένα, είχε σβήσει εκείνη η παλιά φλόγα που
είχα για τον Κωνσταντίνο, πράγμα που βέβαια δεν ανέφερα τότε στον
Μαρίνο. Κι από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ο Μαρίνος ήταν
ο άντρας της ζωής μου, τότε τους έβγαλα κι εγώ όλους από το μυαλό
μου. Γιατί σκεφτόμουν μόνο έναν άντρα, αυτόν που πραγματικά
αγαπούσα.
Όμως, για να μην πλατειάζω, ας επιστρέψω στον Μαρίνο μου.
Εκείνη τη νύχτα μου έδωσε την υπόσχεση ότι σύντομα θα με
ζητούσε από τον Νοταρά. Κι εγώ από τη μεριά μου ακολούθησα
άλλο τροπάριο σε σχέση με τον πατέρα. Ήμουν κυριολεκτικά αρνάκι.
Σήκω σήκω και κάτσε κάτσε. Δεν αντιμίλαγα, δεν του έφερνα
αντιρρήσεις, όπως συνήθως, πάντα εξυπηρετική στο τραπέζι κι όλα
τα σχετικά.
Τον έβλεπα που πλέον ήταν ευχαριστημένος μαζί μου και πίστευε
ότι για κάποιον ακαθόριστο λόγο είχα βάλει επιτέλους μυαλό. Η
συμπεριφορά μου όμως τον είχε παραξενέψει κι έτσι, πονηρός ων,
είχε βάλει τη μάνα μου να με ξεψαχνίσει. Αλλά εγώ θόλωνα τα νερά
όσο μπορούσα δείχνοντας διαγωγή κοσμιοτάτη.
Όμως λίγο αργότερα συνέβη το εξής περίεργο: Ο Μαρίνος χάθηκε
από προσώπου γης. Ναι, καλά διαβάσατε. Εξαφανίστηκε, σας λέω,
έτσι ξαφνικά! Εγώ παραξενεύτηκα. Μου φάνηκε αφύσικο. Ήταν ένας
μήνας και ούτε φωνή ούτε ακρόαση από αυτόν. Βρε να τον αναζητώ
σε γλέντια και σε συγκεντρώσεις των ευγενών, να προσπαθώ μέσω
των κατασκόπων μου να μάθω κάτι… Όλα μάταια. Ο Βενετσιάνος
είχε χαθεί! Λοιπόν άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια και το μυαλό μου
φυσικά πήγε στο κακό.
Αλλά σύντομα το θέμα διαλευκάνθηκε. Ένα μεσημέρι είχαμε
καθίσει η οικογένεια και τρώγαμε. Ήμουν και λίγο στενοχωρημένη κι
ο πατέρας βρήκε την ώρα να μου πετάξει:
«Σου βρήκα γαμπρό».
Δεν είπα τίποτα. Αν και μέσα μου, για μια στιγμή, αναθάρρησα