Page 151 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

14
Τίποτα δε μένει κρυφό σ’ αυτή τη ζωή. Πώς λοιπόν θα έμενε κρυφή
και η σχέση μου με τον Μαρίνο, τον άγγελο της ζωής μου; Αυτός
στάθηκε δίπλα μου σχεδόν σε κάθε δύσκολη στιγμή. Για μένα ήταν ο
άνθρωπος για τα πάντα· από εραστής και σύντροφος μέχρι
εξομολόγος και συμβουλάτορας. Από φίλος και συνομιλητής μέχρι
προστάτης και υποστηρικτής. Και πάντα με άκουγε, με παρηγορούσε,
με ενθάρρυνε…
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τι θα έκανε κάθε γυναίκα στη θέση
μου; Γιατί εγώ, μιας και τον γνώριζα τόσο καιρό, είχα καταλήξει ότι
αυτός είναι ο άνθρωπός μου. Είχε εξάλλου όλα τα προσόντα· ήταν σε
ώριμη ηλικία, κατασταλαγμένος, μορφωμένος, από καλή και πλούσια
οικογένεια. Και, το πιο σημαντικό, συμφωνούσαμε σε όλα τα
θέματα.
Έτσι λοιπόν ένα βράδυ που είχαμε συναντηθεί πάλι του είπα να
πάει να με ζητήσει επίσημα από τον πατέρα. Ε μα… κάποια στιγμή
θα γινόταν κι αυτό. Αλλά τον είδα διστακτικό και σκεφτικό.
«Χμ… Αννούλα μου, δε νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή»,
είπε και το πρόσωπό του ήταν σκυθρωπό.
«Γιατί όχι;» ρώτησα κοιτάζοντάς τον έντονα στα μάτια.
«Ξέρεις ότι ο πατέρας σου ψάχνει νύφη για τον αυτοκράτορα
Κωνσταντίνο;»
«Ναι. Κάποια… από τη Δύση, νομίζω. Αλλά αυτό τι σχέση μπορεί
να έχει…»
«Ξέρεις αν έχει καταλήξει πουθενά;» με διέκοψε.
«Όχι», του απάντησα. «Είναι πολλές οι υποψήφιες».
«Λες να τα καταφέρει;»
«Δεν ξέρω. Οι ανθενωτικοί του Σφραντζή τον αντιμάχονται.
Έχουν στείλει αποστολές στο εξωτερικό, εννοώ στα ορθόδοξα