Page 154 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

οικογένεια».
«Εμ, τόσο καιρό μ’ εσένα… κόλλησα τις συνήθειές σας», είπα
γελώντας. «Από κει και πέρα, τι να θέλει ο άνθρωπος για να περνάει
καλά;»
«Την αγάπη», μου είπε και με πήρε στην αγκαλιά του, «… την
αγάπη».
Συμφωνήσαμε απολύτως. Τι να τα κάνεις τα υπερβολικά πλούτη,
που εγώ τουλάχιστον είχα, ή τα τεράστια κέρδη που είχαν οι
επιχειρήσεις των δικών του; Μόνο την αγάπη μας χρειαζόμασταν, για
να κάνουμε μια καλή οικογένεια.
«Εντάξει…»
Τον κοίταξα. Υποψιαζόμουν τι εννοούσε.
«Θα το κάνω», μου είπε και μ’ έσφιξε στην αγκαλιά του.
«Αλήθεια;» τον ρώτησα πλημμυρισμένη από απίστευτη ευτυχία
και χαρά.
«Ναι. Κι ο Θεός… βοηθός!»
«Να δεις που όλα θα πάνε καλά», του έδωσα θάρρος.
«Μακάρι!»
«Και… και πότε σκοπεύεις να το κάνεις;»
«Όσο το δυνατόν γρηγορότερα».
«Δηλαδή;» τον πίεσα πιο πολύ.
«Ω μα, δεν ξέρω… Άσε να το προετοιμάσω».
«Τι εννοείς;»
«Κοίτα… δεν το έχω ξανακάνει. Εννοώ να πάω να ζητήσω
γυναίκα».
«Α μάλιστα».
«Και δε θα πάω στον οποιονδήποτε. Θα πάω στον Μέγα Δούκα
και Λογοθέτη να του ζητήσω την καλύτερη κόρη του».
«Λοιπόν;» είπα με κάποια υποψία.
«Πρέπει να προετοιμαστώ. Να φτιάξω ένα λογύδριο τέλος
πάντων…»
«Για ποιο λόγο;»
«Μα πώς θα του το πω; Έτσι απλά;»
Του έγνεψα καταφατικά.
«Όχι, όχι. Θέλω να σκεφτώ τι μπορεί να μου απαντήσει και τι θα