Page 155 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

του πω εγώ…»
«Ω καλά… εσύ το πας μακριά», είπα τώρα απογοητευμένη.
«Μην υπερβάλλεις».
«Δεν υπερβάλλω. Είναι που βιάζομαι να βρεθώ δίπλα σου σαν
γυναίκα σου».
«Τα πράγματα θέλουν υπομονή. Μην τα χαλάσουμε τώρα στο
τέλος».
Δίκιο είχε, εδώ που τα λέμε. Είχε μπει πια το 1452 κι ο πατέρας
ήταν σε αναβρασμό για το θέμα της γυναίκας του αυτοκράτορα.
Σίγουρα θα με ρωτήσετε τώρα τι σκεφτόμουν για τον Κωνσταντίνο.
Κοιτάξτε… δε λέω ότι δε μου άρεσε. Ήταν αρρενωπός κι αυτό που
λέμε πολύ άντρας. Θυμάστε, πιο παλιά, όταν ήμουν ακόμη στον
Μυστρά… μου καλάρεσε. Το έχω ξαναπεί.
Αλλά από τότε που ήρθε στο παλάτι, τα πράγματα είχαν αλλάξει
και για μένα και γι’ αυτόν. Τότε ήταν χήρος δεύτερη φορά, μιας κι
είχε πεθάνει και η δεύτερη γυναίκα του που ήταν από την οικογένεια
των Γατελούζων. Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι αυτό το όνομα…
Πολλοί δε στο παλάτι και στο λαό, όπως μάθαινα, τον θεωρούσαν
γρουσούζη, γιατί δε στέριωνε σύζυγος δίπλα του. Άσε που οι φήμες
τον είχαν και για μπερμπάντη, ότι τσιλημπούρδιζε αριστερά και
δεξιά, ακόμα και με παντρεμένες αυλικές.
Βλακείες, κατά τη γνώμη μου. Απλές φήμες. Όμως είχε ένα
βασικό ελάττωμα που πιστεύω ότι ήταν πολύ σοβαρό: ενδιαφερόταν
περισσότερο για το κράτος και την πολιτική παρά για τη γυναίκα που
μπορεί να είχε δίπλα του. Με άλλα λόγια, το παν γι’ αυτόν και πάνω
απ’ όλα ήταν η πατρίδα, ό,τι και να σήμαινε αυτό: πολιτική, στρατός,
διοίκηση…
Αυτά όλα τα είχα ακούσει πάμπολλες φορές από φήμες που
κυκλοφορούσαν στο παλάτι πιο γρήγορα κι απ’ τον αέρα που
αναπνέαμε. Αλλά πάλι, για σκεφτείτε το και λίγο. Εννοώ να έχεις
άντρα κάποιον που θα τον βλέπεις στη χάση και στη φέξη ή που θα
τον κυνηγάνε μιλιούνια άλλες γυναίκες. Και ποιος ξέρει πόσες από
αυτές θα τις έχει κρυφές ερωμένες.
Εσύ που θα είσαι η επίσημη γυναίκα του, σύντομα θα καταλήξεις
να είσαι δεύτερη, για να μην πω τρίτη, τέταρτη ή άλλο… νούμερο