Page 157 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

στην ιδέα ότι μπορεί ο Μαρίνος να είχε πετύχει το σκοπό του, να
είχε πείσει δηλαδή τον πατέρα.
«Ποιον;» ρώτησα με συστολή.
«Είναι ένας καλός άρχοντας… από τη Ρωσία».
«Από πού;» ρώτησα και από την έκπληξη μου έπεσε το κουτάλι
από τα χέρια.
«Από τη Ρωσία, κόρη μου», πετάχτηκε η μάνα με απόλυτη
φυσικότητα, σαν να το ήξερε από καιρό. «Είναι αρχοντόπουλο, δίπλα
στο βασιλιά τους… ανιψιός του».
Κοίταξε τον πατέρα μου κι εκείνος έγνεψε καταφατικά κι ύστερα
πρόσθεσε:
«Μην ανησυχείς. Ξέρει καλά τα ελληνικά. Είχε δικούς μας
δασκάλους εκεί πάνω».
«Μα, πατέρα… αυτός ζει εκεί… κι εγώ θα τρέχω τώρα στη
Ρωσία;»
«Γιατί; Τι σε πειράζει; Εξάλλου για θυμήσου, κι ο συχωρεμένος
αυτοκράτοράς μας, ο Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος, είχε πάρει γυναίκα
από κει, το 1415. Η πρώτη του γυναίκα ήταν η Άννα, κόρη του
Μεγάλου Δούκα της Μοσκοβίας, παρακαλώ!»
«Ε και;»
«Τι πάει να πει αυτό; Ένας τέτοιος γάμος σου αξίζει κι εσένα.
Εξάλλου… εκεί θα είσαι ελεύθερη».
«Γιατί εδώ δεν είμαι;» του αντέτεινα.
«Εδώ τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και οι Τούρκοι μας πιέζουν»,
είπε σκεφτικός.
«Αν είναι να πάω κάπου, θα μπορούσα να πάω στον… στον
Μυστρά».
«Στον Μυστρά; Τι δουλειά έχεις εκεί;» πετάχτηκε ο Ιάκωβος.
«Ποιος σου μίλησε εσένα; Τρώγε και σκασμός!» είπα
νευριασμένη.
«Μαμά!» διαμαρτυρήθηκε ο αδελφός μου.
«Μα πώς του μιλάς έτσι;» είπε εκείνη και του χάιδεψε το κεφάλι.
«Πατέρα, ξανασκέψου το! Δεν κάνει για μένα αυτός».
«Και γιατί όχι;» μου είπε συνεχίζοντας να τρώει.
«Γιατί… γιατί…»