Page 161 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Δεν ήξερα τι να πω. Ήταν άραγε αλήθεια;
«Αν σου γράψει… τα ξαναλέμε. Αλλά πολύ αμφιβάλλω».
Εκείνη τη στιγμή παρενέβη η μάνα μου:
«Λουκά… αρκετά πια!»
«Σκασμός κι εσύ… σιγανοπαπαδιά! Που τους έκανες και πλάτες».
Έμεινα άναυδη με τον τρόπο που μίλησε στη μάνα.
«Δεν το ήξερες ότι ερχόταν τα βράδια στο δωμάτιό της και την
κανόνιζε, την παστρικιά την κόρη σου; Ανάθεμα την ώρα και τη
στιγμή που τη γέννησες!»
«Εγώ, η κακομοίρα, πού να ξέρω…» τραύλισε εκείνη. Τα είχε
κυριολεκτικά χαμένα.
«Όλο το παλάτι γέλαγε εις βάρος μου. Αλλά εσύ, εσύ, μικρή… για
σκέψου! Πόσος καιρός είναι που δεν έχει έρθει να σε φτιασιδώσει;
Είναι ένας μήνας, έτσι;»
Δίκιο είχε, ο Μαρίνος ήταν κάνα μήνα εξαφανισμένος.
«Αφού πλέον έχει φύγει από την Πόλη, ρε χαζό! Πάει… πέταξε το
πουλάκι σου, για να μιλήσω στη γλώσσα που σε ενδιαφέρει», είπε ο
πατέρας χαμογελώντας μοχθηρά.
Αν είχα μαχαίρι, σας λέω, θα του το κάρφωνα από τα νεύρα μου.
Τον μισούσα. Μου είχε καταστρέψει την ευτυχία. Δεν ήθελα να τον
βλέπω άλλο μπροστά μου. Και του το είπα:
«Σε μισώ, σε μισώ… σας μισώ όλους! Και εύχομαι όλοι, μα όλοι
να ψοφολογήσετε. Δε θέλω τέτοιους συγγενείς. Δε σας θέλω… Δε σε
θέλω για πατέρα μου!»
Αυτό ήταν το τέλος της σχέσης μου με τον Μαρίνο. Έτσι νόμιζα.
Ότι όλα τελείωσαν. Γιατί ήξερα πως ο Νοταράς, όταν ήθελε κάτι, το
πετύχαινε αργά ή γρήγορα. Ήταν πανούργος, φοβερή αλεπού, και γι’
αυτό είχε φτάσει να έχει αυτή τη θέση στο παλάτι.
Ήμουν τόσο στενοχωρημένη, που το έβαλα σκοπό να
αυτοκτονήσω. Οι δικοί μου μάλλον το κατάλαβαν, γιατί εξαφάνισαν
οτιδήποτε θα μπορούσε να χρησιμέψει σαν φονικό όπλο. Άσε που
πλέον δεν έτρωγα και σχεδόν δεν έπινα ούτε νερό. Ο πατέρας ήταν
ανένδοτος και μάλιστα ήρθε μερικές φορές στο δωμάτιό μου και μου
έριξε ένα χέρι ξύλο, για να με στρώσει, όπως πίστευε. Άλλοι
καβγάδες εκεί… σας λέω ότι μας άκουσε για τα καλά όλο το παλάτι.