Page 166 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

βλέμμα τον μικρό μας.
«Ε καλά… υπερβολές!» είπα. «Αλλά πάλι, τι θα σε πείραζε αν ο
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπαιρνε μια ορθόδοξη πριγκίπισσα;»
«Χαζή είσαι ή κάνεις τη χαζή;» είπε ο Νοταράς.
«Τι εννοείς;» πετάχτηκε η μάνα μου.
«Μα αν οι ανθενωτικοί τα καταφέρουν, τότε θα μας έχουν
κατατροπώσει».
«Εμάς; Την οικογένειά μας;» ρώτησε ο Ιάκωβος.
«Κι αυτό μπορεί να γίνει, μικρέ! Αν καταφέρουν να επικρατήσει η
δική τους υποψήφια, μπορεί να… να μας διώξουν από το παλάτι».
«Λες;» ρώτησε η μάνα μάλλον φοβισμένη.
«Αυτό θα είναι το λιγότερο», είπε εκείνος.
«Και το περισσότερο;» τον ρώτησα εγώ.
«Να μας ρίξουν στη φυλακή, αφού αυτοί πλέον θα ελέγχουν την
κατάσταση. Και μετά μπορεί να δημεύσουν την περιουσία μας και…
και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα».
Κανένας μας δε μίλησε. Ο πατέρας πάντως στη συνέχεια φρόντισε
να μας καθησυχάσει:
«Αλλά προς το παρόν ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι μακριά. Τώρα
άλλο είναι το θέμα».
Περιμέναμε με ανυπομονησία να συνεχίσει.
«Ποιος είναι ανάμεσά μας ο προδότης», είπε.
Το βλέμμα του εννοείται ότι έπεσε βαρύ πάνω μου. Εγώ έσκυψα
το πρόσωπό μου στο πιάτο μου. Έτρωγα αργά αργά καταπώς
ταίριαζε σε μια δεσποσύνη. Από κείνη την ώρα δεν ξαναμίλησα.
Εξάλλου είχα τα δικά μου προβλήματα. Δεν μπορούσα να
καταλάβω πού στο καλό είχε εξαφανιστεί ο αγαπημένος μου. Είχε
περάσει καιρός από τότε που είχε γίνει το επεισόδιο με τον Μαρίνο,
όταν δηλαδή με είχε ζητήσει από τον πατέρα, και η κατάσταση είχε
κάπως ηρεμήσει. Ακόμα και τα μέτρα επιτήρησης που είχε επιβάλει ο
πατέρας μου είχαν χαλαρώσει. Αλλά ο Μαρίνος ήταν άφαντος.
Αναρωτιόμουν πού μπορεί να είχε πάει.
Κάποια στιγμή σ’ αυτή τη ζωή όλα βγαίνουν στο φως. Όλα
αποκαλύπτονται κι όλα έχουν μια κάποια εξήγηση. Συχνά δε αυτή η
εξήγηση είναι ήδη μπροστά στα μάτια μας, αλλά εμείς δεν τη