Page 171 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Προφανώς εννοείς… τη νύφη για τον αυτοκράτορα», επενέβη η
μητέρα.
«Σίγουρα όχι. Αυτό θα το κανονίσω όταν έρθει η ώρα».
«Εμένα εννοεί», πετάχτηκα εγώ.
«Πολύ σωστά! Δε νομίζεις ότι πρέπει να σου βρούμε κι εσένα
γαμπρό;»
«Πάλι;»
«Τι πάλι; Πήρες κανέναν; Δηλαδή πώς το βλέπεις; Να ποτίζουμε
τον ξένο κήπο…»
«Έλα τώρα, φτάνει!» τον έκοψε η μάνα. «Αρκετά μ’ αυτή την
ιστορία».
Προφανώς και δεν ήξεραν την αλληλογραφία που στο μεταξύ είχα
ανοίξει με τον Μαρίνο, η οποία είχε πλέον σταθεροποιηθεί κι είχε
γίνει τακτική. Ήξερα τουλάχιστον ότι ο άντρας μου –έτσι τον έλεγα
και στα γράμματά μου κι αυτός με έλεγε γυναίκα του– ήταν καλά, γι’
αυτό και ήμουν πιο ήρεμη. Δε με ένοια​ζαν οι προσβολές του πατέρα.
Κι ο Μαρίνος, από τη μεριά του, μου έγραφε ότι μόλις τελείωνε η
υπόθεση με τους Τούρκους, θα μ’ έπαιρνε κρυφά και θα
παντρευόμασταν στη Βενετία. Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου
όταν διάβασα πως έκανε ήδη προετοιμασίες και όλα τα σχετικά;
Αυτό για μένα ήταν μια καλή προοπτική.
«Έχεις πια περάσει τα τριάντα», μου πέταξε ο πατέρας με δηκτικό
τρόπο.
«Λοιπόν είμαι πια γριά!» του απάντησα με τον ίδιο δηκτικό
τρόπο.
«Μα τι λες;» είπε η μάνα κι έκανε να με χαϊδέψει. Εγώ
τραβήχτηκα και συνέχισα: «Ποιος θα ’θελε να με πάρει; Μόνο
κανένας παλιόγερος. Λοιπόν… ξέχνα το».
Όντως ήμουν μεγάλη πλέον για γάμο. Και υπήρχαν άλλες νέες και
πιο όμορφες από μένα στο παλάτι. Αλλά εδώ ήταν το θέμα. Καμιά
άλλη δεν ήταν η κόρη του πρωθυπουργού. Καταλαβαίνετε τι σήμαινε
αυτό από άποψη πολιτικής δύναμης; Όποιος θα με έπαιρνε, είχε κάνει
την τύχη του. Ήμουν κελεπούρι για τον οποιονδήποτε ήθελε να
αποκτήσει εύκολα και γρήγορα πολιτική δύναμη.
«Εγώ έχω άλλα σχέδια για σένα, καλή μου».