Page 172 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Ο Νοταράς το είχε πει αυτό μ’ έναν τρόπο που… δεν μπόρεσα να
καταλάβω αν υπήρχε αγάπη ή ειρωνεία στα λόγια του. Ήξερα ότι
ακόμα κι εμείς τα παιδιά του ήμασταν εν δυνάμει πολιτικά παιχνίδια
στα χέρια του και δε θα δίσταζε με τίποτα να μας χρησιμοποιήσει
προκείμενου να πραγματοποιήσει κάτι που το είχε καλά σχεδιάσει.
Τι είχε τώρα στο μυαλό του άραγε;
«Τι εννοείς;» ρώτησα μήπως και μάθαινα κάτι παραπάνω.
«Ότι πολύ απλά θα πάρεις τον καλύτερο», μου απάντησε
διπλωματικά.
«Τον… τον έχεις βρει;»
«Ίσως…»
«Δηλαδή;» ρώτησε η μάνα μου που ήταν ακόμα πιο περίεργη από
μένα.
Εγώ πλέον έμενα απαθής μπροστά στα σχέδια του πατέρα.
«Αυτό θα το μάθετε και οι δύο όταν έρθει η ώρα».
«Δε σε καταλαβαίνω, Λουκά. Έχεις γίνει πολύ μυστικοπαθής
τώρα τελευταία».
«Έτσι πρέπει. Πλέον δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν», είπε και
μας κοίταξε επιτιμητικά.
Πέταξε την πετσέτα στο τραπέζι κι έφυγε από το δωμάτιο. Στα
επόμενα λεπτά προσπάθησα να ξεψαχνίσω τη μάνα, για το τι μου
ετοίμαζε πάλι ο πατέρας, αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι κι αυτή
είχε πλήρη άγνοια. Το ίδιο και ο Ιάκωβος. Δεν υποκρίνονταν
καθόλου όταν μου έλεγαν ότι δεν είχαν ιδέα για το σχέδιο που μόλις
μας είχε ανακοινώσει.
Τις επόμενες μέρες κινητοποίησα πάλι το δίκτυο των
κατασκόπων μου. Τους έδωσα εντολή να προσπαθήσουν να μάθουν
τι σχέδια είχε ο Νοταράς. Μάλιστα, τεχνηέντως, αφήσαμε να
διαρρεύσει το θέμα και στην απέναντι ομάδα των ανθενωτικών,
μήπως και από κει καταφέρναμε να μάθουμε κάτι από τους δικούς
τους κατασκόπους. Προφανώς κι ο πατέρας έμαθε από τους
ανθρώπους του ότι οι άλλοι είχαν φάει τα λυσσακά τους για να
μάθουν ποιο γαμπρό μού ετοίμαζε. Αλλά δυστυχώς ο καιρός πέρναγε
και δε μάθαινα τίποτα.
Ώσπου μια μέρα ήρθε η καταστροφή.