Page 176 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

ξαφνικά μου ήρθε αυτή η ιδέα.
«Τι θες να πεις;»
«Ότι οι ανθενωτικοί μπορεί να είναι οι ένοχοι. Να έστειλαν τις
ξετσίπωτες στον Νοταρά κι αυτός να… τσίμπησε σαν χάνος».
Το σκέφτηκε για λίγο πριν μου απαντήσει.
«Α μπα… δεν τον έχω και τόσο βλάκα», είπε.
«Ξέρω κι εγώ, βρε Σωτήριε… Το έξυπνο πουλί…»
«… από τη μύτη πιάνεται. Καταλαβαίνω».
«Ακριβώς. Μα να τις φέρει μέσα στο ίδιο του το σπίτι; Και μέρα
μεσημέρι;»
«Ε και; Μέγας Δούκας είναι, ό,τι θέλει κάνει».
«Λες γι’ αυτό να επέμενε τόσο πολύ να πάει η Ελπίδα σ’ εκείνους
τους συγγενείς μας;»
«Δεν ξέρω, μπορεί…»
«Μήπως το είχε σχεδιάσει έτσι, ώστε ανενόχλητος να φέρει στο
σπίτι αυτές τις δυο γυναίκες;»
«Πολύ πιθανόν, Άννα».
«Οπότε ο Νοταράς δεν υπολόγισε πως η μάνα μπορεί να
υποψιαζόταν κάτι…» είπα.
«… και την πάτησε», συμπλήρωσε ο Σωτήριος.
«Αλλά, πάλι, αναρωτιέμαι…»
Σηκώθηκα και άρχισα να κάνω βόλτες στο δωμάτιο
προβληματισμένη.
«Τι σκέφτεσαι;» με ρώτησε ο Σωτήριος.
«Χμ… αναρωτιέμαι, με τόσους δικούς του ανθρώπους… πώς και
δεν τον ειδοποίησαν;»
«Μπορεί και να μην πρόλαβαν».
«Λες;»
«Ξέρεις… πολλές φορές ο άνθρωπος ακόμα και σ’ αυτή την
ηλικία… κάνει παιδαριώδη λάθη».
«Σωστό κι αυτό. Και τώρα;» ρώτησα.
«Θα περιμένουμε και… βλέπουμε».
Προσωπικά πίστευα ότι από τη στιγμή που η μάνα είχε αναφέρει
το περιστατικό στον αυτοκράτορα, είχε πάρει την ικανοποίησή της
και το θέμα θα έκλεινε κάπου εκεί. Αλλά και πάλι έκανα λάθος και