Page 179 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Όλοι ήταν καλά στην υγεία τους. Οι γυναίκες παρηγορούσαν η μια
την άλλη, ενώ ο Ιάκωβος στεκόταν σκεφτικός δίπλα στο τζάκι. Του
έριξα μια ματιά. Το ίδιο έκανε κι αυτός και μετά γύρισε το κεφάλι
του στη φωτιά και αναστέναξε.
«Καλά, τι έγινε… μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει;» τους ρώτησα.
«Οι ανθενωτικοί…» ψιθύρισε ο μικρός.
Εγώ τον αγνόησα. Πήγα δίπλα στη μάνα μου· τα μάτια της είχαν
πρηστεί από το κλάμα.
«Μάνα… εσύ;»
«Άσ’ την, δεν τη βλέπεις;» πετάχτηκε η Μαρία.
«Μάνα, εσύ τι έχεις να πεις για όλα αυτά;» επέμεινα εγώ
κοιτάζοντάς την στα μάτια.
«Τι να πω… δεν… δεν ξέρω…» είπε κι έβαλε πάλι τα κλάματα.
«Μήπως έχει να κάνει με τις προκομμένες του πατέρα;»
Μου έγνεψε αρνητικά και συνέχισε να κλαίει.
«Σου λέω… οι ανθενωτικοί», είπε ο Ιάκωβος. «Ω… μα δεν
καταλαβαίνεις;»
«Τι να καταλάβω;» ξέσπασα. «Πριν από μερικές μέρες τούτη δω
τσακώνει το γέρο μας με… άντε να μην πω. Μετά γίνεται χαμός, μας
ακούει το παλάτι να ξεφτιλιζόμαστε…»
«Εσύ τι θα έκανες αν έπιανες τον Μαρίνο με άλλες;» μου πετάει η
μάνα απότομα.
«Ο Μαρίνος μου δε θα το έκανε… δεν το έκανε ποτέ αυτό!» τον
υπερασπίστηκα.
Διέκρινα ένα βλέμμα αμφιβολίας σε όλους. Αλλά συνέχισα στον
ίδιο τόνο:
«Κι αν δεν ήσασταν εσείς…»
«Εμένα μη με βάζεις στο ίδιο σακί με αυτούς. Παντρέψου όποιον
θες… Σκασίλα μου», είπε ο Ιάκωβος απαξιωτικά.
«Τι να την κάνω τώρα την υποστήριξή σου;» είπα. «Τότε που
έπρεπε, εσύ…»
«Ναι, βάλ’ τα και μαζί μου τώρα…»
«Δεν τα βάζω μόνο μαζί σου, αλλά με όλους…»
Με κοίταξαν περίεργα, σαν να μην ήξεραν για ποιο θέμα μιλούσα.
«Τώρα θα… θα είχα παντρευτεί και θα είχα φύγει από εδώ μέσα,