Page 173 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

16
Της τύχης τα γυρίσματα δεν είναι δυνατόν να τα προβλέψει κανένας,
εκτός κι αν είναι μάντης ή εξαιρετικά διορατικός. Πιστεύω ότι
υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, αλλά είναι πολύ λίγοι και δύσκολα
μπορείς όχι μόνο να τους βρεις αλλά και να τους πιστέψεις.
Τώρα, ύστερα από πολλά χρόνια στη Βενετία, που τα αναδεύω
όλα στη μνήμη μου, συνειδητοποιώ πόσο δίκιο είχε σε ό,τι μου είχε
πει εκείνη η γυναίκα και πόσο αληθινά τελικά βγήκαν όλα, ακριβώς
όπως τα είχε προβλέψει τότε. Εννοώ τα σχετικά με το γάμο μου.
Θυμάστε τι είχε γίνει σε ένα πανηγύρι στον Μυστρά, πριν έρθω στην
Πόλη; Αλλά βέβαια τότε δεν την είχα πιστέψει… δυστυχώς. Δεν είχα
δώσει την ελάχιστη σημασία στα λεγόμενά της.
Μέχρι που ένα απόγευμα του Δεκέμβρη του 1452 άλλαξαν όλα
ξαφνικά στη ζωή μου. Βρισκόμουν, θυμάμαι, στο δωμάτιό μου και
ασχολιόμουν ήσυχα με το κέντημά μου. Σκεφτόμουν τον αγαπημένο
μου –τι άλλο θα μπορούσε άραγε να με απασχολεί παρά η απουσία
του– όταν ξαφνικά ακούω φωνές, στριγκλιές και βρισιές. Κατάλαβα
ότι από κάπου κοντά ήταν. Βγαίνω στην πόρτα και βλέπω τον
ευνούχο μου, τον Σωτήριο, ο οποίος μου κάνει νόημα ότι οι φωνές
έρχονταν…
«… από το δωμάτιο των δικών σου. Ποιος ξέρει…»
«Από την κρεβατοκάμαρα της μάνας μου;»
«Ναι… κάτι έγινε».
«Δηλαδή;» ρώτησα με αγωνία.
Και πριν προλάβει να μου απαντήσει, βλέπω να βγαίνουν από κει
μέσα δυο ημίγυμνες τσαπερδόνες. Η μία ήταν αναμφίβολα μια
γνωστή μέσα στο παλάτι χήρα, που όλοι ξέραμε ότι ήταν πορτογύρω
και το έδινε –καταλαβαίνετε ποιο!– αριστερά και δεξιά. Την άλλη
την ήξερε, όπως μου είπε ο Σωτήριος, ζούσε έξω από το παλάτι. Δεν