Page 170 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Ναι, αλλά μετά την αποκάλυψη της σχέσης της μ’ εκείνον τον
ξυπόλυτο…»
«Δεν είναι καθόλου ξυπόλυτος!» διαμαρτυρήθηκα.
Ξαφνικά είδα τον πατέρα μου να πετάγεται σχεδόν από τη θέση
του. Πρέπει να ήταν η κλοτσιά που είχε φάει από τη μάνα μου κάτω
από το τραπέζι.
«Όπως και να ’χει τώρα το πράγμα», συνέχισε η Ελπίδα σαν
πυροσβέστης, «νομίζω ότι όλα τα θέματα έχουν βρει το δρόμο τους».
«Μόνο ένα απομένει», είπε ο πατέρας.
«Εννοείς… τον προδότη», συμπλήρωσε η μάνα. «Αλλά, μεταξύ
μας, δε νομίζω ότι ευθύνεται ο γιος μου».
«Ναι, έχεις δίκιο», είπε εκείνος.
Μου φάνηκε τρομερό που είχαν τόσο γρήγορα και αβασάνιστα
βγάλει την αθωωτική απόφαση για τον μικρό μας, παρά τα όσα είχε
εκείνος ομολογήσει.
«Αυτός είναι μικρό παιδί. Η άλλη, η σκύλα, έφταιγε», είπε η μάνα.
«Άρα έφταιγες κι εσύ λιγάκι, πατέρα», πετάχτηκα εγώ.
«Εγώ; Γιατί;» ρώτησε.
«Εσύ δεν την είχες εγκρίνει; Εσύ δεν την είχες φέρει στο σπίτι
μας;»
Εδώ να πω και τούτο. Όπως ανέφερα, ο πατέρας την είχε εγκρίνει
για παιδαγωγό του Ιάκωβου. Και μάλιστα είχαν ακουστεί πολλά.
Όπως ότι ο πατέρας την είχε ερωμένη του από μια στιγμή και μετά ή
ότι είχε ερωμένη κάποια άλλη από την οικογένειά της κι αυτοί τον
εκβίαζαν. Ακούγονταν πολλά σας λέω! Δεν μπορώ να ξέρω τι απ’
όλα αυτά ήταν αλήθεια. Πάντως, ως προς το θέμα της ερωμένης, δε
νομίζω ότι ίσχυε. Γιατί ο πατέρας ήταν τότε πάνω από τα εξήντα
του, σχεδόν εβδομήντα. Αμφιβάλλω αν θα μπορούσε…
καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Ας επανέλθω τώρα στη συζήτηση που είχαμε στο τραπέζι. Ο
πατέρας κοκκίνισε βέβαια από τη σπόντα που του πέταξα, γιατί,
όπως και να ’χε το πράγμα, την είχε λερωμένη τη φωλιά του. Και για
να αλλάξει θέμα, μου έκανε επίθεση.
«Αυτό που έχει τώρα σημασία είναι κάτι άλλο», είπε.
«Δηλαδή;» ρώτησα.