Page 139 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

τίποτα…»
«Αυτό νομίζω κι εγώ. Αλλά ο πατέρας…»
«Απλώς έχει πολύ χρήμα και μεγάλες εκτάσεις στην ιδιοκτησία
του».
«Κάτι άλλο γνωρίζεις;»
«Λένε ότι πασκίζει να φτάσει στο θρόνο του πατέρα του. Θέλει,
λένε επίσης, να αποκτήσει και δικό του νησί. Αλλά αυτά τα νησιά τα
έχουν οι θείοι του κι έτσι…»
«Κι ο πατέρας μου είναι έτοιμος να με πουλήσει για να τον έχει
από κοντά».
«Δεν ξέρει, φαίνεται, για σένα και τον Μαρίνο».
«Προφανώς. Κι αν θες να μάθεις… φοβάμαι γι’ αυτόν. Αν το μάθει
ο πατέρας, μπορεί να φροντίσει να τον διώξουν».
«Δε νομίζω ότι ο Μαρίνος –που σημειωτέον ξέρεις πόσο τον
εκτιμώ– θα…»
«Ναι, κι εκείνος εσένα», τον διέκοψα.
«Αλήθεια, Άννα;»
«Ναι. Μου το έχει πει».
«Αυτό είναι ευχάριστο», μου απάντησε χαμογελώντας.
«Και εκτιμά πολύ το ότι κρατάς το στόμα σου κλειστό. Αλήθεια,
ο πατέρας σε έχει ρωτήσει για το πού πάω και τι κάνω όταν λείπει;»
«Προφανώς. Αλλά του λέω ότι δε μου επιτρέπεις πάντα να σε
ακολουθώ, γιατί έχεις κι άλλη φρουρά».
«Καλά τα μπάλωσες».
Με τον Σωτήριο συζητήσαμε αρκετά και φάγαμε μαζί. Εξάλλου
ήταν από τους πιο έμπιστους. Μου στάθηκε δε ως την τελευταία
στιγμή, γι’ αυτό το θέμα όμως θα μιλήσω αργότερα.
Τώρα θα πρέπει να αναφέρω τι έγινε με το… γάμο μου. Ο πατέρας
λοιπόν, μετά από κείνον τον τρομερό καβγά, μ’ έκλεισε στο δωμάτιό
μου ένα μήνα. Τόσο κράτησε η οργή κι ο θυμός του για την άρνησή
μου. Αλλά τι στο καλό… τι σόι πολιτικός θα ήταν αν δεν κατάφερνε
να βρει λύση. Είδε κι απόειδε, με πήρε με το καλό, με πήρε με το
άγριο, μου έβαλε τις φωνές, με έδειρε, με κανάκεψε, μου έκανε
δώρα… τελικά υποχώρησε. Τι άλλο να έκανε;
Ύστερα στράφηκε στην Ελένη, την άλλη μου αδελφή. Αυτή, σας