Page 135 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

του ότι και οι Νοταράδες μπορούν από μόνοι τους και χωρίς
μεσολαβητές να κάνουν βασιλικούς γάμους.
Ευτυχώς στο τραπέζι ο πατέρας ασχολήθηκε πρώτα με τη
Θεοδώρα. Γι’ αυτήν προόριζε τον Μανουήλ Παλαιολόγο. Καλό
παλικάρι, δε λέω… Τον ήξερα. Είχε αριστοκρατική καταγωγή και η
επιλογή άρεσε στην αδελφή μου. Αλλά στην περίπτωσή μου υπήρχε
ένα πρόβλημα που δεν ήξεραν οι δικοί μου: το γεγονός ότι είχα
συνδεθεί ερωτικά με τον μεγάλο μου και κρυφό έρωτα, τον Βενετό
Μαρίνο Κονταρίνι.
Λοιπόν τι να έκανα μπροστά σ’ αυτό το απροσδόκητο νέο του
πατέρα για το γαμπρό; Πώς να αντιδρούσα; Μπορούσα να του πω
όχι; Δε μίλησα καν. Προφανώς και δε σκόπευα να προδώσω τον
άνθρωπο που αγαπούσα προκειμένου να πάρω τον παλιόγερο. Εγώ
αγαπούσα τον Μαρίνο μου.
Ο πατέρας τώρα μίλαγε για τους γαμπρούς σαν να είχαμε
συμφωνήσει κιόλας. Άραγε είχε ήδη κανονίσει το θέμα και τώρα μας
έκανε τις τελικές ανακοινώσεις ή απλώς μας δοκίμαζε;
Δεν είπα τίποτα εκείνη την ώρα στο φαγητό. Άφησα τους άλλους
να λένε και να συζητάνε τις προοπτικές αυτών των γάμων, πάντα
προς το συμφέρον μας, εννοείται. Σε λίγο η κουβέντα γύρισε στα
πολιτικά κι έτσι εμένα με ξέχασαν. Βέβαια περίμενα ότι κάποια μέρα
ο πατέρας θα με καλούσε να μιλήσουμε. Κι αυτό έγινε λίγες μέρες
αργότερα στο γραφείο του.
«Εσύ κάτι έχεις αυτές τις μέρες».
«Εγώ;» ρώτησα τάχα ανήξερη.
«Ναι. Δε μου το βγάζεις απ’ το μυαλό. Μόνο που δεν
καταλαβαίνω το λόγο».
«Εγώ να… απλώς είμαι κακόκεφη».
«Δεν πρέπει. Σε λίγες μέρες θα ανακοινώσω τους γάμους σου με
τον πρίγκιπα Γατελούζο. Δεν μπορώ να καταλάβω, λοιπόν, γιατί
είσαι τόσο κατηφής. Κανονικά θα ’πρεπε…»
Εγώ ποτέ δεν είχα την ικανότητα του πατέρα μου να
διαπραγματεύομαι. Αντιθέτως, κανόνιζα τις δουλειές μου επιτόπου
και με κοφτά λόγια. Συνήθως όμως αυτό με έφερνε σε σύγκρουση.
Έτσι έγινε και τώρα.