Page 116 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Το ένα έφερε το άλλο», συμπλήρωσε η μάνα μου.
«Ακριβώς. Έτσι βρέθηκα στη φρουρά. Στην αρχή, ομολογώ, ήταν
δύσκολα, γιατί η εκπαίδευση ήταν σκληρή. Ακόμη είναι δηλαδή και
σε καθημερινή βάση. Μετά ήρθαν οι πρώτες μάχες με τους
Οθωμανούς…»
«Έχεις πάει και σε μάχη;» ρώτησα έκπληκτη.
«Βέβαια. Μια και δυο φορές; Αλλά μη σας φαίνεται φοβερό, όλα
αυτά με άνδρωσαν πιότερο και με έκαναν να εκτιμήσω ακόμα πιο
πολύ την αξία της Πόλης μας».
«Μιλάς σαν να νιώθεις δική σου την Κωνσταντινούπολη».
«Έτσι είναι, δεσποσύνη Άννα. Εγώ μένω εδώ πάνω από δέκα
χρόνια. Κι από τότε που πρωτοήρθα… δεν έφυγα καθόλου».
Εντυπωσιάστηκα. Θα έλεγα ότι τέτοια αγάπη για την
Κωνσταντινούπολη είχα συναντήσει σπάνια, ακόμα και στους
Ρωμιούς.
Με την κουβέντα ούτε που κατάλαβα πότε φτάσαμε στο παλάτι.
Πράγματι, λίγα λεπτά αργότερα περάσαμε τη μεγάλη πύλη. Ο
Μαρίνος, όπως μας είπε, ήταν ταγματάρχης της φρουράς κι έτσι
κανόνισε στο άψε-σβήσε την είσοδό μας. Λίγο μετά, σκονισμένες και
ταλαιπωρημένες, κατευθυνθήκαμε στα διαμερίσματά μας, με τη
συνοδεία του Μαρίνου.
Του έριξα μια κλεφτή ματιά καθώς περπατούσε πλάι μου. Ήταν,
θα έλεγα, πολύ όμορφο παλικάρι, και στην αρχή δεν τον έκανα με
τίποτα Βενετσιάνο… και μάλιστα με μάνα από την Αίγυπτο!
Ομολογώ ότι μου καλάρεσε. Στο παλάτι είχα δει δεκάδες
πριγκιπόπουλα, αλλά κανένα δε με είχε συγκινήσει τόσο όσο αυτός·
ψηλός, ευθυτενής, με όμορφα μάτια, πλούσια κόμη και σμιλευτό
κορμί. Άλλωστε αυτό το διαπίστωσα σήμερα το πρωί που με
αγκάλιασε σφιχτά, για να με προστατέψει.
Άσε που είναι κι από καλή οικογένεια και μας είπε τόσα για τη
ζωή του όλη αυτή την ώρα που μας συνόδευε. Αλλά για στάσου…
θυμήθηκα ξαφνικά. Το πιο σημαντικό όμως δε μας το είπε. Και
μάλιστα… χμ… θα έλεγα ότι το απέφυγε κιόλας με εύσχημο τρόπο.
Τον ρώτησα αν είναι παντρεμένος κι αυτός δεν απάντησε. Λοιπόν δε
θα διστάσω, θα τον ρωτήσω πάλι και… ελπίζω αυτή τη φορά να μου