Page 263 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

μεγάλος από τον πατέρα σου, να φανταστείς».
«Και;»
«Του φάνηκε περίεργο που μίλαγα τη γλώσσα του. Του είπα την
ιστορία μου, του τα φούσκωσα και λίγο…»
Εδώ βάλαμε τα γέλια. Εγώ σηκώθηκα και του σερβίρισα ένα
ποτήρι κρασί. Ο Σωτήριος ήπιε μια-δυο γουλιές, πήρε μιαν ανάσα και
συνέχισε:
«Τελικά ο γέρος με εξαγόρασε. Δεν είχε κανέναν στον κόσμο,
ζούσε μόνος, κι έτσι με πήρε μαζί του. Εγώ τώρα τον έχω πια για
δεύτερο πατέρα μου. Έχουμε ένα μικρό σπίτι κοντά στις Βλαχέρνες».
«Δηλαδή μένετε μαζί».
«Τώρα πια ναι. Τον περιποιούμαι και λίγο τον κακομοίρη, όταν
δεν έχω υπηρεσία. Αυτές τις μέρες είναι άρρωστος».
«Έχεις λεφτά; Θέλεις να του στείλω εγώ έναν Γενοβέζο γιατρό;»
«Θα το κάνεις αυτό για τον Σωτήριο;»
«Μα το ρωτάς;» του είπα και τον αγκάλιασα ακόμα μια φορά
συγκινημένη.
Τον πήραν τα δάκρυα. Όταν ηρέμησε λίγο, συνέχισε:
«Μη σ’ τα πολυλογώ, κυρά, ο γεράκος με σύστησε σε μερικούς
άλλους. Όταν κάποιοι στρατιωτικοί έμαθαν ότι μίλαγα περσικά,
τουρκικά και ρωμαίικα, με πήραν για διερμηνέα τους. Τον πρώτο
καιρό γίνονταν εξαγορές αιχμαλώτων. Λοιπόν οι Τούρκοι, από τον
πιο απλό στρατιώτη μέχρι τους αγάδες, ήθελαν κάποιον αξιόπιστο
άνθρωπο ως μεταφραστή για τις διαπραγματεύσεις τους. Γιατί ειδικά
από ξένους που εξαγόραζαν τους αιχμαλώτους συγγενείς τους
έπαιρναν καλά λεφτά. Έτσι σιγά σιγά έκανα καλές γνωριμίες».
«Και κατέληξες αξιωματικός;»
«Ναι. Ένας αγάς με συμπάθησε και μου είπε ότι θα κανόνιζε να
πάρω και βαθμό για να έχω έναν καλύτερο μισθό. Γιατί, κυρά, ο
γέρος έπαιρνε πολύ λίγα χρήματα από την υπηρεσία του. Το σπίτι μάς
το έδωσε ο σουλτάνος, αλλά τα χρήματα ήταν ελάχιστα για να τα
βγάζουμε πέρα. Ο άνθρωπος είχε δώσει όλες τις οικονομίες του για
να με εξαγοράσει και… καταλαβαίνεις. Ήμασταν τόσο φτωχοί, που
τρώγαμε από το συσσίτιο του στρατού. Δεν είναι παρά δύο μήνες
που μου δίνουν κάτι παραπάνω, καθώς μ’ έχουν τοποθετήσει στη