Page 265 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

κανείς τη διαφορά από ένα… ένα σάπιο πράγμα».
Ο Σωτήριος δέχτηκε να με βοηθήσει. Έτσι, οργανώσαμε το σχέδιό
μας όσο καλύτερα μπορούσαμε. Ήδη από την επομένη το έβαλε σε
εφαρμογή. Μην τα πολυλογώ, στις δέκα μέρες επάνω τον είδα να
έρχεται και πάλι. Στα χέρια του κράταγε ένα μικρό σακίδιο. Είχε ένα
τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Κατάλαβα ότι τα είχε
καταφέρει. Άφησε με ευλαβική προσοχή το σακίδιο πάνω στο
τραπέζι. Με πήραν τα κλάματα και κάθισα σε μια καρέκλα. Μου
έκανε νόημα να το ανοίξω. Δεν μπόρεσα να σαλέψω όμως. Είχα
παγώσει. Έτσι, το έκανε αυτός.
Μόλις είδα την κεφαλή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, είπα,
ναι, αυτός είναι. Πράγματι, η μύτη του ήταν λίγο γαμψή. Ύστερα από
τόσους μήνες δεν είχε απομείνει παρά μόνο λίγο κρέας πάνω στα
κόκαλα, κι αυτό σχεδόν κατάμαυρο. Και τα μαλλιά του ήταν επίσης
ελάχιστα.
Δεν κρατήθηκα άλλο. Πήρα την κεφαλή στα χέρια μου
δακρυσμένη. Την κράταγα σαν να ήταν ένα μωρό κι έκλαιγα. Την
ξέπλυνα με τα καυτά μου δάκρυα. Ήταν το κεφάλι του συζύγου μου,
του τελευταίου αυτοκράτορα των Ρωμαίων, του Κωνσταντίνου
Παλαιολόγου Δραγάση.
Κάποτε, όταν ήμουν ακόμη μικρούλα στον Μυστρά, τον είχα
ερωτευτεί. Κι αυτές οι θύμησες είχαν έρθει τώρα στο μυαλό μου,
μοναδικοί πιστοί σύντροφοι εκείνες τις τραγικές στιγμές. Ο
αυτοκράτορας μου είχε φερθεί καλά. Επιπλέον είχε υπερασπιστεί την
τιμή των Ρωμιών και της Πόλης μας με το αίμα του. Κι αυτό για
μένα ήταν πάνω απ’ όλα.
Αφού τον έκλαψα κάμποσο ώσπου στέρεψαν τα δάκρυά μου,
ζήτησα τη βοήθεια του Σωτήριου. Αλείψαμε το κεφάλι με πανάκριβα
αρώματα, που στο μεταξύ είχα αγοράσει τις προηγούμενες μέρες, και
το καθαρίσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε. Στη συνέχεια το τυλίξαμε
με ολομέταξα λευκά μαντίλια, έτσι ώστε να μη φαίνεται καθόλου.
Είχα προετοιμάσει τον κατάλληλο χώρο για να το τοποθετήσουμε.
Ήταν μια μικρή λάρνακα από έβενο την οποία είχα επιχρυσώσει
εξωτερικά. Από μέσα είχα επενδύσει το ξύλο με κατακόκκινη
πορφύρα που είχα αγοράσει από τη Χίο. Ήταν ποτισμένη με τα