Page 264 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

φρουρά του κονταριού».
«Ξέρεις τι θέλω;» τον διέκοψα.
«Το… υποψιάζομαι», μου είπε και ανακάθισε.
«Λοιπόν;»
«Είναι δύσκολο, κυρά», είπε προβληματισμένος.
«Αλλά όχι και αδύνατο», απάντησα.
«Πώς δηλαδή;»
«Αν βρεις ένα άλλο κεφάλι…»
Με κοίταξε σχεδόν έντρομος.
«Εννοώ… χειμώνας είναι… μια μέρα που θα βρέχει… τα
νεκροταφεία είναι γεμάτα… Ποιος θα το καταλάβει;»
Του είχα ρίξει την ιδέα.
«Ναι, αλλά θα πρέπει να… να πληρώσουμε και κάποιους που…»
«Πόσα;»
«Στην υπηρεσία το βράδυ είμαστε πέντε και το πρωί δέκα. Ξέρεις,
μάλλον ο σουλτάνος φοβάται ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο…»
«Τι λες… πεντακόσια χρυσά για σένα και από εκατό για τους
άλλους;»
«Εγώ, κυρά, δε θέλω τίποτα… τι είναι αυτά που λες;» είπε και
πετάχτηκε όρθιος.
Τον πλησίασα.
«Δεν το είπα για να σε προσβάλω, καλέ μου», είπα και τον
αγκάλιασα. «Δεν ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ και τι περάσαμε μαζί; Είναι
δυνατόν; Αλλά σκέψου και το γεράκο σου;»
Πράγματι, τώρα το σκεφτόταν.
«Θα είναι μια καλή βοήθεια, Σωτήριε».
«Καλά… αυτό θα το δούμε… άλλη ώρα», μου είπε.
«Και πώς θα γίνει με τους άλλους φρουρούς;»
«Θα… θα ζητήσω να έχω μαζί μου τους πιο φτωχούς από αυτούς
για μια βδομάδα τουλάχιστον. Κάποιους που να μην έχουν στον ήλιο
μοίρα».
«Καλή ιδέα».
«Έτσι θα τους εξαγοράσω πιο εύκολα. Αλλά πρώτα θα φροντίσω
να αποκτήσω την εμπιστοσύνη τους».
«Θα το κατεβάσετε και θα βάλετε το άλλο. Σιγά μην καταλάβει