Page 268 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

26
Μιας και ήδη αναφέρθηκα στην ταφή του αυτοκράτορα
Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τώρα θα ήθελα να μιλήσω και για την
άλωση της Κωνσταντινούπολης. Επίσης να πω λίγα λόγια σαν
μνημόσυνο και για τους άρρενες συγγενείς μου που την ίδια περίοδο
έδωσαν το αίμα τους για την τιμή της πατρίδας μας.
Σήμερα πάει μισός αιώνας από την εποχή που η
Κωνσταντινούπολη αλώθηκε από τους Τούρκους. Διάφοροι που
έζησαν τα γεγονότα από κοντά έγραψαν πολλά για κείνες τις φοβερές
μέρες. Αυτοί ήταν Έλληνες, Λατίνοι, αλλά και κάποιοι Τούρκοι. Στα
χέρια μου έχουν φτάσει δεκάδες αντίγραφα των ιστοριών αυτών. Με
μερικούς μάλιστα, κυρίως Βενετούς και Γενοβέζους, μίλησα και
προσωπικά μαζί τους.
Πριν ξεκινήσω, νομίζω ότι είναι πρέπον να πω πρώτα λίγα λόγια
για τον αείμνηστο πρώτο σύζυγό μου, τον τελευταίο χριστιανό
αυτοκράτορα των Ρωμαίων και της Κωνσταντινούπολης, τον γενναίο
Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Ήταν ο τρίτος από τους έξι γιους του
αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και της Ελένης Δραγάση,
κόρης του Σέρβου ηγεμόνα. Είχε γεννηθεί το 1403 στην Πόλη. Ήταν
ψηλός, πάνω από ένα ογδόντα, με σκούρο δέρμα, θα έλεγα, με
όμορφα σμιχτά φρύδια και πρασινομάτης. Αρκετά εμφανίσιμος,
δηλαδή, αν κι εμένα μου έπεφτε λίγο ψηλός. Είχε συμμετρικές
αναλογίες και ήταν πολύ αρρενωπός. Τα χέρια του ήταν δυνατά και η
χειραψία του σταθερή και ενέπνεε εμπιστοσύνη.
Όταν τον παντρεύτηκα το 1453, ήταν σχεδόν πενήντα χρονών,
γοητευτικός, με σοφία και σωφροσύνη, που τον έκαναν περιζήτητο
γαμπρό. Ήταν ίσως λίγο ξεροκέφαλος και ισχυρογνώμων, μερικές δε
φορές απότομος και φωνακλάς. Απ’ την άλλη ήταν, αναμφισβήτητα,
εξαιρετικά φιλόπατρις, δίκαιος και διπλωμάτης με τους Δυτικούς