Page 271 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

χρήματα για τα αναγκαία πολεμοφόδια. Είχε πάρει δάνεια, τόσο στο
όνομά του όσο και στο όνομα του αυτοκράτορα, από Γενοβέζους και
Βενετούς. Επίσης είχε πουλήσει ακόμα και τα δικά μου
αυτοκρατορικά κοσμήματα και είχε εκποιήσει οικογενειακά μας
κειμήλια προκειμένου να βρεθούν χρήματα για τους μισθοφόρους και
τα πολεμοφόδια!
Απ’ την άλλη, ο Νοταράς κινούνταν και διπλωματικά. Δηλαδή είχε
στείλει πρέσβεις, ήδη από το 1451, σε διάφορες βασιλικές αυλές στην
Ευρώπη ζητώντας στρατιωτική βοήθεια. Από παντού λάμβανε μόνο
υποσχέσεις, τίποτα περισσότερο. Επίσης δεν παρέλειπε να κάνει και
μυστικές επαφές με Τούρκους στρατηγούς, ένας εκ των οποίων ήταν
ο Κανταρλή Χαλίλ πασάς. Από αυτόν έπαιρνε πληροφορίες για τις
προθέσεις του Μωάμεθ και του έδινε δικά μας τάχα μυστικά, για να
παραπλανεί τους Τούρκους. Πολύ σύντομα όμως ο πατέρας, που
ήταν πανέξυπνος, αντιλήφθηκε ότι ο Χαλίλ έπαιζε διπλό παιχνίδι.
Μάλιστα, όπως έμαθα αργότερα από το σύζυγό μου, τον Μαρίνο
Κονταρίνι, αυτός ο πασάς γνώριζε –άγνωστο πώς– τη μυστική μου
έξοδο από την Πόλη, που την είχε οργανώσει ο πατέρας μου με το
γαμπρό του τον αυτοκράτορα, και με συνέλαβε. Αλλά τελικά,
θυμάστε, με έσωσε ο Μαρίνος μου από τα χέρια των Τούρκων.
Για να μην τα πολυλογώ, στις αρχές του 1453 ο στρατός του
σουλτάνου πρώτα κατέλαβε τις μικρότερες πόλεις μας γύρω από την
Κωνσταντινούπολη και τον Απρίλιο ήταν μπροστά στα τείχη μας.
Εδώ οφείλω να αναφέρω ότι τις σημαντικές λεπτομέρειες για την
τελευταία πολιορκία της Κωνσταντινούπολης τις έμαθα από τον
Μαρίνο. Θυμάμαι, πολλά χρόνια αργότερα στη Βενετία, ένα
καλοκαιριάτικο απόγευμα που καθόμασταν στο μπαλκόνι του
μεγάρου μας πίνοντας ένα αναψυκτικό και τσιμπολογώντας
γλυκίσματα, γυρίζω και του λέω:
«Αλήθεια… ποτέ δε μου είπες τι έγινε στην Πόλη κατά την
πολιορκία».
Απλώς γύρισε και με κοίταξε. Δε μου έδωσε σημασία.
«Λοιπόν;» επέμεινα.
Σηκώθηκε και πήγε στο μπαλκόνι. Κοίταξε από κάτω το μεγάλο
κανάλι. Τον ένιωσα τσιτωμένο. Κάποια στιγμή τον ακούω να μου