Page 278 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

ψευδές, γιατί ο Ιουστινιάνης είχε τραυματιστεί εξαιρετικά σοβαρά –
τον είδα κι εγώ όταν ήμουν στη Χίο το χειμώνα του 1453– και δεν
μπορούσε καν να μιλήσει, ο άνθρωπος, πόσω μάλλον να φωνάξει!
Εκεί που ήταν το παλάτι των Βλαχερνών ήταν σε εξέλιξη μια
τρίτη επίθεση κατά των Βενετών. Και το κακό έγινε. Δεν ξέρω πώς,
αλλά οι Τούρκοι κατάφεραν πρώτη φορά κι ανέβηκαν στα εξωτερικά
μας τείχη. Κάπου εκεί ήταν μια μικρή πύλη την οποία μάλλον
κάποιος είχε ξεχάσει ανοιχτή. Υπήρχαν δεκάδες τέτοιες σε όλο το
μήκος των τειχών. Άλλοι πάλι είπαν ότι οι Τούρκοι κατάφεραν να
παραβιάσουν μια τέτοια πύλη κι έτσι ανέβηκαν στο μεγάλο τείχος
ανεμίζοντας τη σημαία τους. Κάποιοι που συνάντησα χρόνια
αργότερα μου ανέφεραν ότι είδαν τους Τούρκους να μπαίνουν κατά
κύματα από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, που είχε σχεδόν διαλυθεί
από τον πολυήμερο βομβαρδισμό. Όπως και να έχει το πράγμα, οι
εχθροί ήταν κυριολεκτικά δεκάδες χιλιάδες και σύντομα πλημμύρισαν
το εσωτερικό μεγάλο τείχος. Αυτό ήταν το τέλος… Η Πόλις εάλω!
Κατά το μεσημεράκι, αλλόφρονες Τούρκοι έκαιγαν, έσφαζαν,
βίαζαν, σκότωναν, λεηλατούσαν. Αλλά οι γενναίοι υπερασπιστές των
τειχών μας δε σταμάτησαν να αγωνίζονται και να πέφτουν νεκροί ο
ένας μετά τον άλλο. Δεν παραδίδονταν… μόνο πέθαιναν. Ο ένας μετά
τον άλλο… Μέχρι τον τελευταίο. Κάπου εκεί χάθηκε κι ο
αυτοκράτορας σύζυγός μου πολεμώντας μόνος με το σπαθί στο χέρι
ανάμεσα σε δεκάδες εχθρούς, εγκαταλειμμένος από συγγενείς,
γνωστούς, φίλους. Αυτή ήταν η μοίρα τού τελευταίου αυτοκράτορα
των Ρωμαίων, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου Δραγάση.
Παρά το ότι η Πόλη είχε αλωθεί, αρκετοί γενναίοι δικοί μας
αντιστέκονταν σε οδομαχίες, κυρίως κοντά στο μεγάλο λιμάνι όπου
ήταν τρεις πύργοι, του Βασιλείου, του Λέοντος και του Αλεξίου.
Μέσα σ’ αυτούς άξιοι Κρητικοί τοξότες ακόμη αγωνίζονταν, παρότι
πια βράδιαζε. Κάποια στιγμή διαμήνυσαν στο σουλτάνο ότι θα τους
έβγαζαν από κει μέσα μόνο νεκρούς. Τότε ο σουλτάνος έδωσε
εντολή να σταματήσουν οι επιθέσεις και για τη γενναιότητα που
επέδειξαν τους έδωσε την άδεια να φύγουν με τα πλοία τους.
Αλλά και ο πατέρας μου με τον δεύτερο αδελφό μου, τους
γαμπρούς μας και το φίλο μας Τούρκο Ορχάν έδειξαν ανάλογη