Page 283 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

27
Όσο κι αν ήμουν στενοχωρημένη με την ταφή της τίμιας κεφαλής του
αυτοκράτορα και συζύγου μου Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, όφειλα
να μαζέψω τα κομμάτια μου και να συνεχίσω τον ανηφορικό δρόμο
που είχα επιλέξει. Πρώτος μου στόχος ήταν να βρω τα αγαπημένα
μου πρόσωπα, κυρίως όμως τον άντρα που αγαπούσα περισσότερο
και από την ίδια μου τη ζωή, τον Μαρίνο Κονταρίνι.
Τις επόμενες μέρες λοιπόν συγκέντρωσα τους έμπιστούς μου στο
δωμάτιό μου, σε ένα πανδοχείο, κι εκεί τους μοίρασα τα καθήκοντά
τους.
«Εσύ, Σωτήριε, που ξέρεις καλύτερα το παλάτι, θα ασχοληθείς με
τους δικούς μου», του είπα. «Θα κοιτάξεις να βρεις τον μικρό μου
αδελφό, τον Ιάκωβο. Είπες ότι κάτι πήρε το αυτί σου ότι βρίσκεται
στο παλάτι;»
«Ναι… αλλά δεν είναι σίγουρο. Και τι μπορώ να κάνω εγώ, κυρά;»
«Με τα χρήματα που θα σου δώσω θα αρχίσεις να δωροδοκείς
όποιον νομίζεις ότι θα σου δώσει κάποια πληροφορία. Δεν μπορεί…
κάτι θα μάθεις».
«Μπορεί τα παιδιά εκεί μέσα να είναι εκατοντάδες. Ο σουλτάνος
τα εκπαιδεύει για γενίτσαρους, ξέρεις… εννοώ την προσωπική του
φρουρά».
«Έχεις χρόνο μπροστά σου. Ψάξε, μάθε, ρώτα! Πες τους… πες
τους ότι σε ενδιαφέρει να εξαγοράσεις κάποιο παιδί. Θυμάσαι
πιστεύω τη φάτσα του μικρού…»
«Λίγο-πολύ… ναι. Είχε και μια ελιά στο μάγουλο, έτσι δεν είναι;»
«Ακριβώς! Ελπίζω μόνο να μην τον έχουν πειράξει…» είπα με
πόνο ψυχής.
«Το παν είναι να βρούμε ζωντανό το παιδί», πετάχτηκε ο
υπηρέτης μου ο Αλέξιος.