Page 284 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Κι ο χρόνος θα γιατρέψει τα τραύματα», συμπλήρωσε ο Μάρκος.
«Λοιπόν… αν τον εντοπίσουμε, ίσως καταφέρουμε να τον
εξαγοράσουμε. Και μετά εσείς οι δύο», στράφηκα στους άλλους, «θα
πρέπει να μάθετε πού γίνονται τα σκλαβοπάζαρα. Είστε Δυτικοί και
δε γνωρίζετε την τουρκική γλώσσα, γι’ αυτό θέλω να έχετε κι από
ένα διερμηνέα».
«Είναι εύκολο να βρούμε κάποιους στο Πέρα», είπε ο Αλέξιος.
«Κυρά, ξέρω πολύ καλά πού είναι τα σκλαβοπάζαρα», επενέβη ο
Σωτήριος.
Πήρε ένα χαρτί κι έγραψε πέντε τοποθεσίες όπου καθημερινά
γίνονταν σκλαβοπάζαρα δούλων και αιχμαλώτων. Επίσης έγραψε και
κάποια ονόματα σε ένα άλλο χαρτί και το έδωσε στους άλλους.
«Να ο κατάλογος. Μοιραστείτε τις περιοχές για πιο γρήγορα. Τα
ονόματα αυτά εδώ», είπε ο Σωτήριος και τους τα έδειξε, «είναι
κάποιων τύπων που δουλεύουν εκεί. Πείτε τους ότι είσαστε από τον
Αχμέτ εφέντη πασά».
«Εσένα;» τον ρώτησα απορημένη.
«Ναι. Έτσι με ξέρουν. Θα σας βοηθήσουν στο ψάξιμο».
«Εσύ, Μάρκο, θα ρωτήσεις για τον αγαπημένο μου Μαρίνο
Κονταρίνι», του είπα.
«Κι εγώ;» ρώτησε ο Αλέξιος.
«Εσύ για τη μάνα και τις αδελφές μου».
«Εντάξει».
«Πρέπει να τους εντοπίσουμε όλους, αν είναι δυνατόν»,
πρόσθεσα.
Εκείνη τη νύχτα κανονίσαμε τις λεπτομέρειες. Εγώ δε θα
κυκλοφορούσα και πολύ στην Πόλη, γιατί τα μάτια μου και τα αυτιά
μου είχαν δει και είχαν ακούσει πολλά τις τελευταίες μέρες. Ομολογώ
ότι ψυχολογικά δεν άντεχα άλλο και προτιμούσα να είμαι κλεισμένη
στο δωμάτιό μου. Απ’ την άλλη ήταν και ζήτημα ασφάλειας. Τους
πρώτους μήνες μετά την καταστροφή επικρατούσε ο φόβος κι ο
τρόμος, τα πράγματα δεν είχαν ηρεμήσει ακόμη, και στην Πόλη το
έγκλημα οργίαζε. Γι’ αυτό έμενα στο δωμάτιό μου και ασχολιόμουν
με άλλα θέματα και κυρίως να προετοιμάζω τις επόμενες κινήσεις
μου όσο καλύτερα μπορούσα.