Page 288 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Ευτυχώς ήταν πολύ καλά στην υγεία του».
«Του είπες ότι θα κανονίσουμε την εξαγορά του;»
«Ναι, αλλά… αρνήθηκε».
«Τι λες; Πώς είναι δυνατόν;» είπα έκπληκτη.
«Κυρά, επέμενε. Είπε ότι δεν ήταν σωστό να τον πάρουμε από
κει, γιατί τώρα πια περνάει πολύ καλά και μάλιστα έχει κάνει και
φίλους».
Ένιωσα απογοήτευση.
«Λοιπόν, ο μικρός Ιάκωβος είπε ότι αν και χάρηκε που είσαι εδώ,
προς το παρόν όμως δε θα ήθελε να τον πάρεις».
«Και δε θέλει να με δει; Μα…»
«Θα τα καταφέρει, λέει, μόνος του να το σκάσει αργότερα από
την Πόλη».
«Είναι τόσο σίγουρος;»
«Ναι… είναι πανέξυπνος. Εξάλλου οι Τούρκοι του έχουν
εμπιστοσύνη».
«Πώς αυτό;» ρώτησα.
«Δε λένε “μάθε τέχνη κι άσ’ τηνε”; Θυμάσαι, κυρά, εκείνα τα
τουρκικά που έκανε πριν από χρόνια;»
«Ναι. Δηλαδή του… χρησίμεψαν τώρα;»
«Πολύ. Μου είπε ότι όταν τον άκουσε ο σουλτάνος να μιλάει
τόσο καλά τη γλώσσα του, ενθουσιάστηκε. Και μάλιστα τώρα είναι
στις προχωρημένες τάξεις. Αν και μικρός, κάνει μάθημα σε άλλα
παιδιά, ακόμα και σε πιο μεγάλα!»
«Είναι δυνατόν;»
«Έτσι φαίνεται, κυρά. Και οι δάσκαλοί του, μου δήλωσε, τον
εκτιμούν».
«Επομένως τι σκέφτεται να κάνει;»
«Θέλει, λέει, προς το παρόν να μείνει στο σαράι».
«Μήπως χρειάζεται λεφτά;»
«Τον ρώτησα. Άπλωσα το χέρι να του δώσω πενήντα βενετικά.
Αρνήθηκε».
«Αρνήθηκε; Μα γιατί;»
«Είναι, λέει, σαν να κουβαλάει το μαχαίρι της σφαγής του στο χέρι
του. Εννοεί ότι αν τυχόν τον ανακαλύψουν, πώς θα το