Page 286 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

έχασα;»
Δε μου απάντησε. Αλλά κατάλαβα ότι κάτι τον έτρωγε.
«Δεν αντέχω… θα σου το πω, κυρά», είπε ξαφνικά ο Μάρκος.
Ω, κάτι έχει συμβεί, σκέφτηκα αμέσως.
«Σε ακούω, τι συμβαίνει;» του είπα.
«Βρήκα… βρήκα κάποιους άλλους, δικούς σου…»
«Δικούς μου; Τι θες να πεις;» ρώτησα γεμάτη αγωνία.
«Ρωμιούς, εννοώ. Αλλά και κάποιους Βενετούς».
«Και;»
«Μόλις έμαθαν ότι ζητούσα πληροφορίες, έπεσαν στα πόδια μου,
οι κακόμοιροι! Μου είπαν ότι ήταν από αρχοντικές οικογένειες που
οι δικοί τους δεν ήξεραν ποια ήταν η μοίρα τους».
«Και γιατί δεν έστειλαν ειδοποίηση;»
«Το ’χαν κάνει από καιρό, μου είπαν, αλλά δεν έλαβαν απάντηση.
Έτσι, για μήνες σαπίζουν, οι ευλογημένοι, στις φυλακές».
Τον παρακολουθούσα με ενδιαφέρον καθώς μου περιέγραφε με
λεπτομέρειες τι είχε δει στις φυλακές.
«Μου υποσχέθηκαν, κυρά, με δάκρυα στα μάτια, ότι αν τους
λευτερώσεις, θα κάνουν τα πάντα για σένα και μάλιστα θα σε
αποζημιώσουν».
«Σου είπαν ονόματα;»
Αμέσως ο Μάρκος μου έδωσε έναν κατάλογο. Ήταν περίπου
εκατό άτομα.
«Και πόσα θέλει ο Τούρκος γι’ αυτούς;» είπα σοβαρά.
«Μου είπε… χίλια χρυσά».
«Ξέρεις ότι θέλουμε άλλα τόσα για να τους φέρουμε σε
λογαριασμό;»
Μου έγνεψε καταφατικά.
«Μπορείς να κάνεις κάτι για το ποσό;»
«Θα… θα προσπαθήσω… Αλλά εσύ θα μπορέσεις να τους πάρεις
όλους, κυρά;»
«Δεν ξέρω. Πρώτα θέλω να βρω τους δικούς μου. Αν είναι
ζωντανοί και εφόσον περισσέψουν λεφτά… ίσως. Δε θα είχα
αντίρρηση να κάνω κι εγώ κάτι για το λαό μου».
«Όπως αγαπάς, κυρά», είπε ο Μάρκος.