Page 293 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

την πόλη Αίνο. Έτσι, ύστερα από πολύ καιρό, ξαναγίναμε οικογένεια.
Κάποια στιγμή, αφού καταλάγιασε η χαρά της επανασύνδεσης, οι
αδελφές αρχίσαμε να συζητάμε. Ήμασταν μόνες στο σπίτι· οι
άνθρωποί μου είχαν βγει έξω για άλλες δουλειές. Μία από αυτές ήταν
να καταφέρουν να εξαγοράσουν μερικές γυναίκες άλλων αρχοντικών
οικογενειών της Πόλης. Τις είχαν δει στα χαρέμια και μου είπαν ότι
άξιζε τον κόπο να κάνουμε το καλό, μιας και είχαμε περισσευούμενα
χρήματα. Συμφώνησα και τους ζήτησα να κανονίσουν τη δουλειά.
Από αυτές τις γυναίκες καμιά δεκαριά ήταν Ρωμιές, άλλες ήταν
βενετσιάνες και μερικές Φράγκισσες και Σπανιόλες.
Με τις αδελφές μου λοιπόν πιάσαμε την κουβέντα λέγοντας τα νέα
μας. Μου είπαν για την τύχη των αδελφών μας κι εγώ τις ενημέρωσα
σχετικά με τον μικρό μας Ιάκωβο και τις επιλογές του. Μετά ρώτησα
τι είχε συμβεί σ’ αυτές.
«Ο σουλτάνος μας έστειλε εδώ, στην Αδριανούπολη, για να
έχουμε καλύτερη ζωή. Περιμέναμε κι εμείς ότι κάποιος θα
ενδιαφερόταν για μας», είπε η Θεοδώρα. «Γνωρίζαμε βέβαια ότι ο
πατέρας σε είχε βγάλει κρυφά από την Πόλη, αλλά δε μάθαμε ποτέ αν
είχες γλιτώσει».
«Και η μάνα;»
«Δεν τα κατάφερε», είπε η Μαρία με δάκρυα στα μάτια. «Πέθανε
στο δρόμο…»
«Και… τι έγινε;»
«Εμείς τη θάψαμε, την κακομοίρα», είπε η Θεοδώρα.
Το αίμα μου πάγωσε και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Δηλαδή
η μάνα μας… είχε πεθάνει; Και τώρα; Τι θα έκανα χωρίς αυτήν;
«Ήταν ήδη βαριά άρρωστη μια βδομάδα πριν πέσει η Πόλη»,
συνέχισε η Μαρία. «Πολλές ηλικιωμένες γυναίκες κατέληξαν στο
δρόμο».
«Μέχρι να φτάσουμε εδώ, μας πήρε αρκετές μέρες», είπε η
Θεοδώρα.
«Και… και πού τη θάψατε; Έγινε κανονική κηδεία;» ρώτησα και
τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.
«Την παραχώσαμε όπως όπως στο δρόμο, έξω από ένα χωριό»,
απάντησε η Θεοδώρα βουρκωμένη. «Οι Τούρκοι δεν ήθελαν να