Page 297 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

28
Άραγε θα σε ξαναδώ, Κωνσταντινούπολη; Θα ξαναγυρίσω ποτέ στην
αγκαλιά σου, εσένα που σε αγάπησα τόσο πολύ; Εδώ πέρασα μερικά
από τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Πάει λοιπόν η πόλη των
βασιλέων; Σε χάσαμε οριστικά εμείς οι Ρωμιοί;
Αυτά και άλλα πολλά σκεφτόμουν εκείνη την άνοιξη του 1454,
καθώς το πλοίο μας απομακρυνόταν από τη Βασιλεύουσα. Η ματιά
μου ήταν συνεχώς καρφωμένη στον ψηλό τρούλο της Αγίας Σοφίας.
Από μακριά τώρα μου φαινόταν πολύ άσχημος με την ημισέληνο
πάνω του. Και ξαφνικά θυμήθηκα την πρώτη φορά που είχα δει τον
τρούλο της, όταν πάλι με ένα πλοίο ερχόμασταν οικογενειακώς για
μόνιμη εγκατάσταση στην Πόλη. Στην κορυφή του υψωνόταν
περήφανος ο μεγάλος σταυρός που αστραφτοκοπούσε στο
μεσημεριάτικο φως.
Και τώρα… Τώρα όλα τα αφήνω πίσω μου… Όλα, εκτός από τις
όμορφες αναμνήσεις μου. Το ξέρω, το πιστεύω… σαν κάτι να μου
λέει ότι τούτη είναι η τελευταία φορά που τα βλέπω όλα αυτά… η
τελευταία φορά.
Δακρύζω χαμένη στις σκέψεις μου. Εστιάζω το βλέμμα μου πάνω
σε οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτυπώσει το μυαλό μου, για να τα
θυμάμαι όλα… και για πάντα· για να μην τα ξεχάσω ποτέ!
Πράγματι, έπειτα από μισό αιώνα, τα φέρνω ξανά στο μυαλό μου
και οι μνήμες ζωντανεύουν μπρος στα μάτια μου. Τώρα πια όμως
κάθομαι μόνη, μπροστά στο παραθύρι μου, και αγναντεύω τα
κανάλια της Βενετίας, τις γόνδολες να κυλάνε αργά αργά πάνω στα
ήρεμα, μουντά νερά.
Θυμάμαι τα περήφανα τείχη της ένδοξης Κωνσταντινούπολης που
με αποχαιρέτησαν κι αυτά εκείνη τη μέρα. Φεύγοντας όμως έβλεπα
να περπατούν πάνω τους όχι οι Ρωμιοί ιππότες με τις αστραφτερές