Page 300 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Φάγαμε όλοι μαζί και συζητήσαμε αρκετά για την Πόλη.
Την άλλη μέρα, αφού ξεκουράστηκα και ηρέμησα κάπως, ζήτησα
να τον δω ιδιαιτέρως, για να συνομιλήσω μαζί του. Έπρεπε να τον
ενημερώσω. Θυμάμαι, καθίσαμε στη μεγάλη βεράντα του μεγάρου
πίνοντας ένα αναψυκτικό.
«Ξέρω ότι περιμένετε να ακούσετε τι έγινε με τον Μαρίνο,
πατέρα», του είπα.
Εκείνος με κοίταξε με έκδηλη αγωνία.
«Αλλά τα νέα δεν είναι και τόσο καλά», συνέχισα.
«Δηλαδή;»
«Να… έκανα το παν… Αλλά, δυστυχώς…»
«Πέθανε;» ψέλλισε με κομμένη την ανάσα και τα μάτια του
αμέσως βούρκωσαν.
«Όχι, για το Θεό!» είπα.
Μάλιστα πήγα και τον αγκάλιασα. Ένιωσα την ταραχή του, γι’
αυτό και βιάστηκα να προσθέσω:
«Το μόνο καλό νέο είναι ότι μάλλον πρέπει να είναι ακόμη
ζωντανός».
«Πώς το ξέρεις;»
«Οι άνθρωποί μου είδαν τους καταλόγους των εξαγορασμένων».
«Και;»
«Ήταν και το δικό του όνομα…»
«Βρήκες ποιος τον εξαγόρασε;»
«Δυστυχώς, όχι», είπα αναστενάζοντας. «Ο κατάλογος δεν είχε τα
ονόματα των αγοραστών».
Ήταν απογοητευμένος τώρα. Στη συνέχεια του εξήγησα τι είχε
γίνει στην Πόλη. Με άκουγε προσεκτικά, χωρίς να με διακόπτει.
Ήταν ολοφάνερα συγκινημένος. Ειδικά όταν του είπα και για το
ναυάγιο, ήρθε και με αγκάλιασε κι αυτός. Βέβαια τα είχε μάθει και
από τους ανθρώπους του που τους είχα διώξει πιο νωρίς από την
Πόλη και είχαν επιστρέψει στο Ναύπλιο. Τον είδα όμως που και
πάλι, παρά τις αναλυτικές εξηγήσεις μου, ήταν σοβαρά
προβληματισμένος. Κατάλαβα ότι κάτι συνέβαινε. Κάτι που μάλλον
δεν είχε και πολλή σχέση μ’ εμένα.
«Δε θέλω να σας βλέπω στενοχωρημένο», του είπα.