Page 304 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

απαξιωτικά.
«Πώς το ξέρετε;»
«Με επισκέφτηκε πριν από ένα μήνα και ζήτησε να τον
βοηθήσω».
«Αρνηθήκατε;»
«Προφανώς. Η Βενετία είναι ουδέτερη».
«Κι εγώ αυτό θα έκανα», ομολόγησα. «Μα πώς ξεκίνησε η
υπόθεση;»
Ο πεθερός μου άρχισε και πάλι να διηγείται: Όταν έγινε γνωστή
στον Μοριά η άλωση της Πόλης, οι δύο Δεσπότες του έστειλαν
άνθρωπο στην Πόλη για να δηλώσουν υποταγή στον Μωάμεθ. Στο
μεταξύ, κι ενώ έγινε δεκτό το αίτημά τους, αυτοί οι δύο άρχισαν και
πάλι να τρώγονται για το ποιος ήταν τώρα ο αυτοκράτορας. Οι
υπήκοοί τους, και κυρίως οι Αλβανοί, αγανάκτησαν, κυρίως από
τους βαρείς φόρους που επέβαλαν οι αδελφοί.
Έτσι, οι Αλβανοί επαναστάτησαν και ανάμεσά τους και αρκετοί
Έλληνες. Ήθελαν όμως κι έναν αρχηγό από αρχοντική οικογένεια.
Λοιπόν βρήκαν τον Μανουήλ Καντακουζηνό ο οποίος
αυτοανακηρύχτηκε Δεσπότης του επαναστατημένου Μοριά. Αυτός
πράγματι κρατούσε από αρχοντική γενιά. Ο παππούς του ήταν ο
Δημήτριος Καντακουζηνός, τελευταίος ουσιαστικά –και για λίγους
μόνο μήνες– Δεσπότης του Μυστρά, πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση
ο Θεόδωρος Α΄ Παλαιολόγος το 1383. Επιπλέον, ήταν και γιος του
Γεωργίου Παλαιολόγου Καντακουζηνού, άρχοντα του Μυστρά στην
υπηρεσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πριν γίνει αυτοκράτορας
στην Πόλη.
Λοιπόν, αν και δεν κυβερνούσαν, οι Καντακουζηνοί δεν είχαν
εκλείψει από τον Μοριά και, απ’ ό,τι φαινόταν, δεν είχαν
εγκαταλείψει τα όνειρά τους για ένα βασίλειο. Και τώρα βρήκαν την
ευκαιρία να ξαναπάρουν την εξουσία. Θα πρέπει μάλιστα να πήγαιναν
καλά στις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις, γιατί είχαν νικήσει πολλές
φορές τα στρατεύματα των δύο Δεσποτών οι οποίοι δεν ομονοούσαν
μπροστά στον κίνδυνο, ώστε να αντιμετωπίσουν μαζί τους
επαναστάτες.
«Τώρα καταλαβαίνω τι γίνεται στον Μοριά», είπα.